บัวหอมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีได้ยินเสียงเรียกจากใครบางคนที่เป็นห่วงแทบทุกลมหายใจเข้าออก สิ่งแรกที่เธอเอ่ยถามถึงก็คือลูกน้อยในครรภ์
“บัว เธอฟื้นแล้ว”
มาริคยังคงกุมมือเล็กเอาไว้แน่นกลัวเธอจะจากเขาไป
“พะ พี่ริค ลูก ลูกของบัวยังอยู่ใช่มั้ยคะ”
มืออีกข้างเลื่อนเข้ามากุมตรงหน้าท้องแบนราบราวกับหวงแหงสิ่งของที่เธอรักมาก
“ลูกของเรายังอยู่ แต่ขืนฉันไปช่วยเธอกับลูกเอาไว้ช้ากว่านี้ ลูกอาจไม่จะอยู่กับเราก็เป็นได้”
“มันเป็นความผิดของบัวเองค่ะที่คิดจะหนี พี่ริคปล่อยบัวไปเถอะ บัวไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่ได้รักบัวอีกแล้ว” สายตาหวานหันมองรอบตัวว่าตัวเองอยู่ที่ใหม่ ที่ที่เธอไม่คุ้นเคย
“ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอพาลูกของฉันออกไปตกระกำลำบากที่ไหน เธอจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าเธอจะคลอดลูกมาให้กับฉัน”
ด้วยความปากแข็งหนักทำให้เขาไม่กล้าจะขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป ให้มันแบบนี้ดีที่สุดของเราสองคนแล้ว
“ที่แท้พี่ริคแค่ต้องการ
