บทที่6 เพื่อนรักทรยศ
1772 Words
ภรรยาหลวงชินแล้วที่ต้องตื่นมาไม่มีสามีไร้รัก ไร้หัวใจนอนกอดอยู่เคียงข้างอย่างเช่นคู่รักคู่อื่น เธอเป็นได้แค่เมียชัง ขยะไร้ค่าสำหรับพี่ริคเท่านั้น
บัวหอมรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาตอนไม่รู้ หัวใจดวงน้อยเหน็บหนาว เปล่าเปลี่ยว เมื่อคนที่เธอมอบหัวใจทั้งดวงจนไม่เหลือเอาไว้ให้ใครกลับย่ำยีจนแทบไม่มีชิ้นดี ถ้าหากเธอย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่มีวันมอบหัวใจแก่คนไม่เห็นค่า กลับมารักตัวเอง ผู้ชายมันก็เลวหมดทุกคนนั้นแหละ
หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปทำงานเป็นเลขาหน้าห้องของท่านประธานหนุ่มเหมือนเดิม โดยเธอใส่ชุดกระบอกแขนยาวพร้อมกับกระโปรงยาวถึงตาตุ่ม เพิ่มเติมคือไม่ใส่แว่นตาปกปิดดวงตาคู่สวย เธอแต่งหน้าอ่อนๆ ให้พอรู้ว่าตนเป็นภรรยาของมาริคทางนิตินัย
บัวหอมตื่นเช้าทุกวันเพื่อลงครัวทำอาหารเช้าแก่คุณแม่สามีและสามีไร้หัวใจที่บ้านใหญ่ แต่วันนี้กลับแปลกเมื่อคุณหญิงนวลนภาเป็นห่วงลูกชายคนเดียวไม่ยอมลงมาทานข้าวฝีมือสะใภ้สุดโปรดเหมือนอย่างเคย
“หนูบัว ขึ้นไปดูตาริคให้แม่หน่อย เมื่อคืนตาริคเมามายจนไม่ได้สติ ตอนเช้าใครเข้าใกล้ไม่ได้ หาว่าตัวแม่มีกลิ่นเหม็น”
“พี่ริคเกลียดขี้หน้าบัวจะตาย บัวไม่อยากเข้าไปให้เจ็บปวดใจซ้ำสองหรอกค่ะคุณแม่”
บัวหอมยังเข็ดขยาดกับเรื่องวันนั้น กลัวว่าจะถูกเขาตบตีทำร้ายทั้งกายทั้งใจเธออีก
“แต่ตาริคอยากจะให้หนูบัวเข้าไปหานะจ้ะ แม่ว่าหนูบัวลองเข้าไปหาตาริคเถอะจ้ะ”
คุณแม่สามีให้ท้ายมาอย่างนี้ มีหรือคนใจอ่อนอย่างบัวหอมต้องยอมเข้าไปหาสามีตีทะเบียนในห้องนอนส่วนตัวของเขา
“งั้นบัวจะลองพยายามดูอีกทีนะคะคุณแม่”
เลขาหน้าห้องพ่วงตำแหน่งเมียชังพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกความมั่นใจตัวเองกลับมา
'อย่างน้อยเขาคงไม่กล้าทำอะไรมากกว่าคำพูดร้ายๆ หรอก'
เสียงเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ร่างแบบบางในชุดฟอร์มทำงานของเลขาท่านประธานหนุ่มกล้าๆ กลัวๆ เดินเข้ามาเว้นระยะทางเขาที่ยังนอนบนเตียงกว้าง
“พี่ริคเป็นอะไรเหรอคะ ถึงได้บอกว่าคุณแม่มีกลิ่นเหม็น”
“ฉันไม่รู้เป็นอะไร แค่ได้กลิ่นผู้หญิงคนไหน ฉันก็รู้สึกเหม็น อยากจะอ้วก”
มาริคเผลอสูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผม ถึงแม้ว่ากวางน้อยจะยืนอยู่มุมประตูห้องก็ตามที อาการแปลกๆ หายไปในพริบตา
“ถ้างั้นบัวคงต้องอยู่ห่างพี่ริคแล้วละค่ะ เพราะบัวเปรียบเสมือนขยะที่พี่ริคไม่อยากเข้าใกล้”
เมียแต่งกำลังจะหมุนตัวออกไปจากห้องนอนส่วนตัวแต่ถูกมือหนาคว้าตัวเล็กเข้ามาทาบทับตัวแกร่งอยู่ที่เตียงนอนกว้างเสียก่อน
“พี่ริค ปล่อยบัว บัวหายใจไม่ออก” ก็เขากอดตัวเมียชังคนนี้รัดแน่นมาก เธออึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
“หอม ทำไมกลิ่นกายในตัวเธอไม่มีกลิ่นเหม็นของผู้หญิงคนอื่น”
มาริคได้ใจยังคงเอาหน้าซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนและสูดกลิ่นหอมหวานชื่นใจ
“พี่ริค ปล่อย บัวรู้สึกจั๊กจี๊”
ถึงแม้ว่าเมียแต่งจะงงงวยกับท่าทีแปลกๆ ของสามีไร้หัวใจ แต่เธอไม่ยักดีใจที่ตัวเองเป็นแค่เครื่องมือผลิตลูกที่มาริคเคยกล่าวเอาไว้
“เรือนร่างของเธอทำให้ฉันแทบคลั่ง!”
แน่นอนว่าอยู่ใกล้ชิดร่างอ้อนแอ้น น้องชายที่เคยสงบนิ่งกลับเกิดปฏิกิริยาตื่นตัวขึ้นมาในยามเช้า
“พี่ริคอย่าทำแบบนี้ บัวไม่ใช่ผู้หญิงเหมือนคุณแนนนี่ ที่เอาตัวมาแลกกับเงินนะคะ บัวเป็นเมียของพี่ริคที่ถูกต้องตามกฎหมาย”
มือเล็กพยายามดันร่างแกร่งไม่ให้โน้มใบหน้าคมสันใกล้เธอมากกว่านี้ ขณะที่โดนเขาจับตัวเธอพลิกมานอนบนเตียงกว้าง
ใจดวงน้อยแอบเต้นระส่ำเมื่อพี่ชายคนที่เธอแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก กำลังโน้มเข้ามาเชยชมเมียนิตินัยด้วยการอยากสูดดมความหอมหวานจากเรือนร่างของเมียชัง
“เธอก็มาทำหน้าที่เมียให้สมบูรณ์แบบไง”
ยิ่งได้สูดดมกลิ่นกายหอมจากเรือนร่างสวยงาม ยิ่งทำให้ร่างกายเขาตื่นตัวได้ง่าย
แต่ก่อนที่สามีหนุ่มจะโน้มลงมาจูบกลีบปากนุ่มน่าสัมผัส ทว่ามีเสียงบางอย่างขัดจังหวะเสียอย่างนั้น
'โครกคราก'
เสียงท้องร้องดังออกมาจากหน้าท้องแกร่งของเขาซะเอง บัวหอมตั้งสติรีบผลักเขาออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นมาจากเตียงกว้าง ที่เธอเกือบจะเสียความสาวแก่ผัวตีทะเบียน
“คุณแม่บอกบัวว่าตั้งแต่ที่พี่ริคกลับมาตั้งแต่เมื่อคืน พี่ริคยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากดื่มแต่เหล้า เดี๋ยวบัวจะทำอาหารเช้าให้พี่ริคกินนะคะ”
แต่เธอลืมไปว่าเมื่อวานนี้เขาเคยเทข้าวต้มกุ้งของเมียตั้งใจทำสุดฝีมือ เขาคงไม่ต้องการทานอาหารสิ่งที่เธอทำหรอกมั้ง
“เดี๋ยว ทำอาหารเผื่อไว้ให้ฉันกินด้วย และเธอไม่ต้องนั่งรถแท็กซี่ออกไปทำงาน เธอต้องมานั่งรถไปกับฉัน”
“อะไรนะคะพี่ริค จะให้บัวขึ้นไปนั่งรถกับพี่ริคด้วยเหรอคะ”
ภรรยาแต่งไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะได้ยินคำพูดนี้หลุดออกมาจากปากผู้ชายขี้เอาแต่ใจ เผด็จการ อย่างพี่ริค
“อย่าหลงระเริงดีใจนักละ ที่ฉันยอมก็เพราะว่าฉันติดกลิ่นหอมจากร่างกายของเธอต่างหาก ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงไม่อนุญาตให้เลขาหน้าห้องนั่งรถคันหรูของฉันหรอก”
ปากแข็ง เขาปากแข็งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ความจริงตัวเองไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนมายุ่งวุ่นวายกับเมียแต่งต่างหาก
“ค่ะพี่ริค บัวจะจำใส่หัวเอาไว้ว่าบัวก็เป็นได้แค่เมียที่ไม่ได้รับการยกย่องจากสามีตีทะเบียนของตัวเอง”
“บัวหอม นี่เธอ!”
ไม่ทันเสียแล้ว เมียชังที่มีกลิ่นหอมสบายใจที่เขาติดหนักมากวิ่งหนีออกไปจากห้องนอนทันทีที่เขาไม่ทันได้ทำโทษ
“น่าแปลก ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาใกล้ อาการแปลกๆ เบื่อกลิ่นผู้หญิงคนอื่นก็หายไปเลย บัวหอม เธอทำอะไรใส่ฉันกันแน่!”
…
รถสปอร์ตคันหรูของท่านประธานหนุ่มแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าบริษัทใหญ่ที่ตัวเองบริหารอยู่ พนักงานต่างมองดูด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าท่านประธานมากับเลขาหน้าห้องและพ่วงตำแหน่งเมียแต่งพร้อมกัน
“ก็ต้องมาด้วยกันสิ อยู่บ้านคนเดียวแถมยังแต่งงานกันอีก”
“ไม่รู้ว่าบอสเสร็จยัยเลขาหน้าห้องไปตั้งแต่คืนแรกของการแต่งงานหรือยังนะ?”
“ฉันว่าบางทียัยเลขาเงียบๆ ติ๋มๆ นั้นอาจจะยั่วยวนบอสตั้งแต่วันที่เป็นข่าวก็ได้”
สายตาอำมหิตของCEOใหญ่หันขวับมาทางพนักงานสาวที่แอบซุบซิบนินทาเขากับเลขาตัวเองระยะเผาขนด้วยความไม่พอใจหนัก ทำเอาพนักงานสาวกลุ่มนั้นต้องก้มหน้าก้มตาต่อหน้า
“ไม่มีงานทำหรือไงถึงได้จับกลุ่มนินทาคนอื่น”
“บอส เอ่อ พวกดิฉันจะไปทำงานต่อเดี๋ยวนี้ละค่ะ” พวกพนักงานสาวต่างเกรงกลัวของบอสใหญ่
“พี่ริค”
“น่ารำคาญชะมัด คนประเภทนี้น่าจะไล่ออกซะตั้งแต่แรก”
ท่านประธานหนุ่มหัวเสียตั้งแต่เช้า รู้สึกเหม็นกลิ่นน้ำหอมฉุนจากพวกพนักงานสาวขึ้นมาเสียดื้อๆ
“อ๊ะ” เลขาหน้าห้องถูกเขารวบเอวเล็กเอามาแนบชิดกับกายแกร่ง ทันทีที่อยู่ในลิฟต์ผู้บริหารส่วนตัว
“ค่อยหายกลิ่นเหม็นฉุนนั้นหน่อย”
มาริคสูดดมกลิ่นหอมสะอาดจากร่างกายของภรรยาแต่งที่เกลียดชัง (แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจว่าตัวเองเกลียดนังผู้หญิงหิวเงินคนนี้หรือไม่)
............
“บัว ใช่บัวหอมหรือเปล่า”
เสียงหวานใสเอ่ยดังจากด้านหลังทำให้เลขาสาวของบอสใหญ่ที่กำลังชงกาแฟดำแก่พี่ริคภายในห้องทำงานส่วนตัวต้องหันหลังมามองต้นน้ำเสียงหวานนั้น
“ปลายฟ้า!”
เพื่อนสนิทของเธอเพียงคนเดียว คนที่จะมาเป็นพยานให้แก่เธอได้ว่าวันนั้นตัวเองไม่ได้เป็นคนวางยาพี่ริคและจัดฉากมีอะไรกันต่อหน้านักข่าว
บัวหอมสวมกอดเพื่อนรักที่ไว้เนื้อเชื้อใจมากสุด ปลายฟ้าแอบเบะปากใส่เธอด้วยความอิจฉาริษยา เธออยากจะทำหน้าที่เลขาของมาริค แต่ถูกคุณหญิงนวลนภาจองให้บัวหอมทำหน้าที่เสียแล้ว เป็นเพราะเหตุนี้เธอจึงเจ็บใจและเกลียดชังบัวหอมมาก แต่แสร้งทำดีกับหล่อนก็เพื่อผลประโยชน์ตัวเอง
“บัวคิดถึงฟ้ามากเลยรู้ไหม ว่าแต่ฟ้ามาหาบัวได้ยังไง”
“ฟ้าต้องขอโทษที่ไม่ได้ไปร่วมงานแต่งของบัวกับคุณมาริค ยังไงก็ขอแสดงความยินดีย้อนหลังนะจ้ะเพื่อนรัก” ปากบอกว่ายินดี แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่ม
“ความจริงที่บัวต้องแต่งงานกับพี่ริคก็เพราะข่าวเข้าใจผิดบ้าๆ นั่น บัวไม่มีความสุขที่ต้องแต่งงานกับคนเกลียดชังบัวราวกับขยะ”
“แล้วเนี่ยคุณริคเขาทำอะไรให้เพื่อนฟ้าหรือเปล่า”
ปลายฟ้าซ่อนความสะใจเอาไว้ เธอคิดไม่ผิดที่เป็นคนจัดฉากให้เพื่อนนอนบนเตียงเดียวกันกับมาริค ทีแรกเธอต้องการให้ท่านประธานไล่เลขาอย่างบัวหอมออก แต่แผนกลับพลิกแพลง เมื่อคุณหญิงต้องการให้แต่งงานเพื่อลบข่าวลือนั้น นั่นแหละทำให้ปลายฟ้าริษยาบัวหอมมากกว่าเดิม
“เปล่าจ้ะฟ้า ตอนเที่ยงฟ้าว่างไหม บัวอยากมีเพื่อนไปกินข้าว”
“ว่างสิ เราชวนสามี(แต่ง)ของบัวออกไปทานข้าวเที่ยงข้างนอกบริษัทด้วยกัน ฟ้าจะได้ทำความรู้จักกับสามีของเพื่อนด้วย”
“ถ้างั้นบัวจะลองคุยกับพี่ริคดู”
“น่ารักที่สุด บัวหอม เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมาก”
ปลายฟ้าแสร้งทำทีเข้ามาสวมกอดร่างนุ่มนิ่ม แต่สีหน้าเพื่อนรักทรยศกลับแปรเปลี่ยน
'ฉันจะทำให้แกหย่ากับพี่ริคให้ได้ พี่ริคต้องเป็นของฟ้าคนเดียวไม่ใช่แก นังบัว!'
- Writer
