11
"ทำไม"ฉันลุกขึ้นนั่งขมวดคิ้วถามมันมีอะไรที่มหาลัยถึงไม่อยากให้ฉันไปขนาดนั้น
"ตอนบ่ายฉันก็กลับแล้ว"
"จะไปด้วย"ฉันยืนยันจะไปด้วย ยังไงก็จะไปด้วยให้ได้
"ริน!"เขาพูดเสียงเข้มบ่งบอกว่าเริ่มโมโหแล้ว
พรึบ!
ฉันทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้เขา ไม่กล้าดื้อด้านต่อ ฉันเสียใจงอนด้วย เขาชอบดุๆๆๆ ดุตั้งแต่เล็กจนโต เขาไม่เคยตามใจฉันเลยมีแต่ห้ามๆๆๆ
"งี่เง่า!"เขาไม่ง้อแถมต่อว่าฉันอีก
ฉันนอนน้ำตาไหลพราก อยู่ด้วยกันแค่สองวันเขาก็จะเบื่อฉันแล้ว เพราะฉันมันงี่เง่า! แต่ฉันเปล่างี่เง่านะ
พรึบ สวบ
"พี่กริช...อย่าเบื่อรินนะ"ฉันพลิกตัวหันไปหาร่างหนาที่นอนหันหลังให้ ขยับเข้าไปสวมกอดเอวสอบ
พรึบ
"ฉันพูดอะไรก็ฟังกันบ้าง อย่าร้อง"เขาหันกลับมาทำหน้าดุ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้
ฉันพยักหน้ากับอกแกร่ง กอดเขาไว้แน่น กลัวว่าผู้ชายตรงหน้าจะหนีห่างไป
วันต่อมา
08.00น.
พี่กริชตื่นแต่เช้าลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรีย
