คืน...เดือนแรม

นายใจดี

เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน ยิ่งไม่อยากมาพบเขา เวลาก็ยิ่งเดินเร็ว จนตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนรถเหมาที่เธอจ้างเข้าไปที่รีสอร์ทพบตะวัน ซึ่งเป็นรีสอร์ทของภวัต เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ภวัตจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ภาพความทรงจำระหว่างเขากับเธอ มันยังชัดเจนทุกอย่าง เขารู้จักเธอได้ไม่นาน เขาก็เริ่มเปิดศึกใส่เธอ และจนตอนนั้นถึงตอนนี้ ทั้งสองคนก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอด ถ้าไม่อับจนหนทางจริงๆ เธอคงไม่ขอความช่วยเหลือจากเขาให้เสียศักดิ์ศรีแบบนี้หรอก คิดเรื่องนี้ทีไรก็ได้แต่ออกอาการเซ็งทุกครั้งไป

เมื่อมาถึงที่รีสอร์ท เดือนแรมก็ได้รับการต้อนรับจากพนักงานอย่างดี เธอยังไม่เจอเจ้าของรีสอร์ท เนื่องจากว่าเจ้าของรีสอร์ทกำลังเตรียมงานเลี้ยงคืนนี้ ซึ่งเป็นงานเลี้ยงครบรอบสิบห้าปีของรีสอร์ท พนักงานส่วนใหญ่ก็อยู่ที่นี่มาตั้งแต่รุ่นมารดาของภวัต ซึ่งเป็นคนบุกเบิกที่นี่ และตอนนี้ท่านก็ไปใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านที่กรุงเทพกับน้องสาวของเขา เพื่อดูแลธุรกิจส่วนอื่นของครอบครัว ส่วนภวัตนั้นก็มาดูแลรีสอร์ทและธุรกิจสวนทุเรียนกว่าหลายร้อยไร่

ครอบครัวของเขาและเดือนแรมรู้จักกันช่วงสิบปีที่แล้ว เพราะเดือนแรมนั้นเคยช่วยคุณภาวินีมารดาของภวัตและภูริตาไว้ ขณะที่ท่านเป็นลมในขณะที่ไปซื้อของที่ตลาด ด้วยอายุเพียงสิบขวบ เด็กน้อยพยายามวิ่งไปขอความช่วยเหลือผู้ใหญ่ในตลอด ก่อนที่จะมาช่วยปฐมพยาบาลคุณภาวินีอย่างไม่ประสีประสา ทำให้ท่านปลอดภัยเพราะการช่วยเหลือของเด็กน้อยอย่างเดือนแรม

นับแต่นั้นเป็นต้นมา เธอจึงได้รับความเมตตาจากคุณภาวินี และเธอก็สนิทสนมกับบุตรสาวของคุณภาวินีอย่างภูริตาอย่างรวดเร็ว ส่วนภวัตนั้นในตอนแรกเขาก็พูดดีกับเธอและเป็นห่วงเธอ แต่ก็แค่ช่วงแรกๆ หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ดีๆ ก็จ้องจะเล่นงานเธอเหมือนศัตรู และศึกสงครามระหว่างเธอและเขาก็ดำเนินจากตอนนั้นมาจนถึงทุกวันนี้

“นายสั่งจัดห้องไว้ให้คุณเดือนแล้วค่ะ ตามดิฉันมานะคะ” พิกุลพนักงานต้อนรับของรีสอร์ทเดินนำหน้าหญิงสาว ก่อนจะพาเธอไปที่พักที่ทางภวัตให้พนักงานจัดเตรียมไว้ให้

“ขอบคุณค่ะ” เดือนแรมโค้งศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขอบคุณพนักงานสาวด้วยความนอบน้อม