คืน...เดือนแรม

สงบศึกชั่วคราว...2

“ดื่มเยอะก็ต้องเมาสิ” เดือนแรมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะตอบออกมา นั่นทำให้ภวัตไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงดื่มมากขนาดนี้ นึกอยากจะตำหนิปราการเหมือนกัน แต่เพราะว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน และเดือนแรมก็ยังไม่เกิดความเสียหายอะไร ทำให้ชายหนุ่มไม่มีสิทธิ์ที่จะตำหนิปราการ

“ทุกคนครับผมขอพายัยเดือนไปส่งที่ห้องก่อนนะครับ” เมื่อเห็นสภาพเมาของหญิงสาวแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอนั่งเมาคอพับอยู่ที่นี่ได้ เขาต้องพาเธอไปส่งที่ห้องพักให้เร็วที่สุด เดี๋ยวน้องสาวเขาจะมาตำหนิเอาว่าดูแลเพื่อนสนิทไม่ดี

“พาไปเถอะค่ะนายน้องเมามากแล้ว” รสรินทร์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง ส่วนปราการได้แต่มองตามตาละห้อย

“ฝากคุณทุกคนช่วยดูแลความเรียบร้อยของงานต่อหน่อยนะครับ” ภวัตกล่าวก่อนจะลากร่างบางที่แทบยืนไม่อยู่ให้เดิมตามเขาไป

“ไปก่อนนะคะทุกโคนนน” ยังไม่วายที่จะหันมาทำอะไรรั่วๆ ให้ภวัตต้องส่ายหน้าอีก

“ไปได้แล้ว อายเขา” ภวัตกระซิบข้างหูหญิงสา วก่อนจะกึ่งจูงกึ่งลากหญิงสาวออกไปจากบริเวณงาน แล้วตรงกลับไปยังทางที่จะไปห้องพักของเธอ

“อย่าลากสิ เดือนจะล้มแล้ว” หญิงสาวโวยวายออกมาเสียงดัง

“ล้มสิดี จะได้ไม่ต้องดื่มลืมตายแบบนี้อีก” ภวัตบ่นด้วยความหมั่นไส้

“อย่ามาดุนะ ไม่ช่วยเค้าเอง แล้วยังจะมาดุเค้าอีก” เดือนแรมทำท่างอน แต่คนลากก็ไม่ได้สนใจ เขาต้องการพาเธอไปส่งที่ห้องพักของเธอให้เร็วที่สุด ส่วนหญิงสาวก็บ่นงึมงามตามทางไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้รับการตอบรับอะไรจากเขาอีก