“มันไม่ใช่ความลับซะทีเดียว แต่บางอย่างเดือนยังไม่รู้ดีกว่า พี่ขอจัดการเรื่องนี้ ขอแค่เดือนใช้ชีวิตที่นี่อย่างมีความสุข ทำงานวิจัยของเดือนให้เสร็จ หลังจากนั้นมาอยู่ข้างๆ พี่แล้วเป็นหัวใจให้พี่นะครับ” ภวัตเอ่ยคำหวานออกมา ให้สมกับที่เขาต้องเก็บไว้มานานแสนนาน นาทีนี้มันไม่จำเป็นต้องเก็บอะไรเอาไว้อีกแล้ว เขาคงจะต้องพร่างพรูมันออกไป เพื่อให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกจากใจของเขา
“เอาเป็นว่าเดือนเชื่อใจพี่ค่ะ เดือนจะรอวันที่พี่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เดือนฟัง เดือนจะอยู่ข้างพี่นะคะ แม้ว่าจะไม่รู้จริงๆ ว่าเดือนมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” เดือนแรมเอ่ยออกมาอย่างงงๆ เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นทั้งหมดคืออะไร เธอรู้แค่ว่าเธอไม่รังเกียจเขา และออกจะชอบด้วยซ้ำที่ได้อยู่ในอ้อมกอดอันแสนอุ่นของเขา
“น่ารักที่สุดเมียพี่” ภวัตกล่าวก่อนจะหอมแก้มหญิงสาวสลับข้างไปมาด้วยความรัก นั่นทำให้ฝ่ายหญิงพยายามเบี่ยงหลบด้วยควา
