" Ohhhh... H-Henryy?!" daing ni Carmela ng maramdaman ang marahang paggalaw nito sa kanyang kaloob-looban mula sa kanyang likuran.
Alam niyang malalim na ang gabi ng mga oras na iyon dahil wala na siyang naririnig na ingay ng kasambahay.
Hindi niya namalayan na nakatulugan na pala niya ang pag-iyak marahil na rin sa pagod dahil sa pagniniig nila ni Henry.
Naalimpungatan lamang siya ng maramdaman ang marahang paggalaw ng nakabaon pa rin nitong sandata sa kanyang hiyas.
Ramdam din niya ang kisig ng dibdib nito na nakadikit sa kanyang likuran pati na ang init na nagmumula sa dibdib nito ay animo nanunuot sa kanyang kalamnan.
Kanina ng sabihin niya ang mga katagang iyon,narinig niya ang pag-iyak nito. Ngunit hindi niya magawang sabihin dito na hindi niya sinasadya, na natatakot lama
