“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ...มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉัน นี่มันเรื่องจริง ..หรือเป็นแค่ความฝันกันแน่นะ ตื่นสิยัยเหมย อย่ามัวแต่ฝันกลางวัน ตื่นเดี๋ยวนี้อีบ้า!”
ฉันอยากตบหน้าตัวเองสักป๊าบ เพื่อให้ตื่นจากความปั่นป่วนในหัวใจ เพื่อไม่ให้เห็นกงจักรเป็นดอกบัว เพื่อไม่ให้เห็นปีศาจเป็นเทพบุตร
“ตัวจริงของเขาสินะ คนสารเลว!”
ฉันสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด ข้อหาที่ขโมยไอศกรีมรสโปรดแท่งสุดท้ายในตู้แช่ไปจากมือฉัน โดยไม่รู้สึกผิดอะไรเลยสักนิด
“ชิ!! ไอ้ปีศาจทัดเทพ!!”
ด่าเขาฉอดๆ แต่ไม่ยอมทิ้งไอศกรีมแท่งนั้น
ใช่...ฉันยอมรับว่าฉันบ้าไปแล้ว ฉันอาจโดนปีศาจสะกดจิต นอกจากฉันจะไม่ยอมทิ้งไอศกรีมแท่งนั้นลงถังขยะตามที่ควรจะเป็น
ฉันยังเดินไปยืนหลบมุมตึก มองซ้ายมองขวาเหมือนแมวขโมย พอเห็นว่าปลอดสายตาคน นอกจากสายตาจิ้งจก ฉันก็แลบลิ้นออกมาแล้วตวัดลิ้นเลียไอศกรีมแท่งนั้นอย่างหนำใจ ราวกับอดอยากหิว
