บทที่ 29 ภาพจำ
หลังจากที่คนตัวเล็กอาบน้ำเสร็จ ก็ได้ใส่ชุดเดิมเดินออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง ดวงตากลมโตจ้องมองแผ่นหลังหนาอยู่สักพัก จังหวะหายใจของเขามันค่อนข้างหนัก หากเดาไม่ผิด น่าจะเป็นเรื่องที่คุยโทรศัพท์ก่อนหน้านั้นแน่ ๆ ใบหน้างามหุบต่ำลงจากนั้นก็ละสายตาไปมองที่อื่น เธอรู้ดีว่าเขานั่งอยู่แบบนั้นเพื่อจะบอกอะไรกับเธอ แต่มิชรินทร์ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรต่อไป
ในเมื่อมันคือเรื่องส่วนตัว....
“เสร็จแล้วค่ะ...” เสียงหวานเอ่ยขึ้น นั่นทำให้คนตัวสูงลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน พร้อม ๆ กับพูดว่า
“อืม กลับบ้านเถอะ”
“ไหนบอกว่าอาบน้ำเสร็จจะทานข้าวคะ” คนตัวเล็กทักท้วง
“หากเธอหิวเธอก็อยู่ทานให้อิ่ม....ผมจะกลับมีธุระด่วน...อ๋อ แล้ววันนี้ไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทนะ วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ”
“....” ธุระด่วนที่ว่าคงจะเป็นคุณน้ำผึ้ง... มิชรินทร์เงียบไปพักหนึ่ง ในเมื่อวันนี้เป็นวันหยุดจะกลับช้าเท่าไหร่ก็ได้ ทางที
