สองสาวเดินคอตกกันมาที่ป้ายรถประจำทาง วันทั้งวันอังศุมาลินกับหล่อนแทบไม่ได้หยุดพัก ตระเวนหางานไปทั่วทั้งเมืองกรุง แต่ก็ไม่ได้ความสักที่ แค่เห็นว่าหล่อนคือพนักงานของเมเนนเดซแอร์เวย์ พวกเขาก็ต่างพร้อมใจกันปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่ได้สัมภาษณ์แล้ว
‘นี่พวกเขากลัวอะไรกันนักหนานะ ลูเซียสไม่มาเสียดงเสียดายหล่อนหรอกน่า คนที่พยายามตะเกียกตะกายเข้าไปทำงานในนั้นเยอะยิ่งกว่าเม็ดทรายที่ชายหาดพัทยาเสียอีก แต่คนพวกนี้ไม่ยอมรับฟังเหตุผลเอาซะเลย’
เสียงถอนใจยาวๆ ของเพื่อนรัก ทำให้อังศุมาลินต้องเอ่ยปลอบใจออกมา
“อย่าพึ่งท้อนะนิดา ยังมีอีกหลายที่ที่เรายังไม่ได้ไปสมัคร”
“แค่เขาเห็นว่านิดามาจากเมเนนเดซแอร์เวย์ พวกเขาก็ส่ายหน้าแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าท่านประธานไปติดสินบนอะไรพวกเขาเอาไว้นะ” ญานิดาพูดอย่างหมดหวัง
“เอ่อ แล้วนี่อังไม่ไปหาพี่อัฐสุดล่ำแล้วเหรอ ไปสิ นิดายังเดินไหว”
อังศุมาลินส่ายหน้าช้าๆ มองเพื่อนอย่างสงสาร
“อ
