ญานิดาเม้มปากแน่นสนิท เชอะ! จ้างมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวเหรอ นางบำเรอมากกว่า คนอะไรก็ไม่รู้ ตะกละตะกลามที่สุด ตั้งแต่หัวค่ำยันรุ่งเช้า แถมต่อด้วยตอนเช้าอีก ไม่รู้ว่าเขากินยาขยันเข้าไปหรือเปล่า ถึงได้มีพละกำลังมหาศาลขนาดนี้
“ขอบใจมากจ้ะคุณลูเซียส”
“เรียกผมว่าลูซเถอะครับ คนกันเอง”
ชายหนุ่มแนะนำ ขณะขยับขึ้นมานั่งใกล้ๆ ร่างบอบบางของญานิดา หญิงสาวจะเขยิบหนีแต่ก็ถูกมือใหญ่ดึงข้อมือไว้เสียก่อน พร้อมกับเสียงปรามนิ่มๆ แต่บอกให้รู้ได้เป็นอย่างดีว่ามันจะมีผลอย่างไรหากหล่อนขัดคำสั่งเอาแต่ใจของเขา
“ผมอยากดูคุณจัดดอกไม้...”
“ขอบคุณคุณลูซมากนะจ๊ะที่ให้เกียรติคนอย่างพวกเรา งั้นน้าขอตัวไปช่วยลิเดียทำกับข้าวในครัวก่อนนะ อยู่ว่างๆ มันรู้สึกเหมือนชีวิตไร้ประโยชน์ยังไงก็ไม่รู้”
“ตามสบายครับ”
ลูเซียสระบายยิ้มพอใจ ตรงกันข้ามกับญานิดาที่ร้องค้าน แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีผลอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของมาร
