@เช้าวันต่อมา >> มหาวิทยาลัย
แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านเงาไม้ในรั้วมหาวิทยาลัย ผู้คนเริ่มทยอยเดินกันขวักไขว่ บ้างก็หอบตำราหนาเตอะไว้แนบอก บ้างก็เดินคุยหัวเราะกับเพื่อนฝูง บรรยากาศเช้าตรู่ที่ควรสงบกลับดูคุกรุ่นสำหรับบางคน นับดาวยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นก้ามปู หน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไรชัดเจน มือประคองแก้วกาแฟเย็นเอาไว้เหมือนเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้ยืนอยู่ตรงนี้ได้
"ไงคะ เมื่อคืนมึงกลับกี่ทุ่ม กูออกมาก็ไม่เจอมึงล่ะ จะกลับก่อนก็ไม่บอก ปล่อยให้กูเดินตามหาจนทั่วร้าน" : หมวยเล็ก
หมวยเล็กเดินกระแทกส้นเท้าเข้ามาหา สีหน้าหงุดหงิดเห็นได้ชัด ผมยาวถูกรวบลวกๆ ท่าทางยังไม่หายค้างคาใจจากเมื่อคืน
"ดื่มเสร็จก็กลับเลย ไม่รู้กี่ทุ่ม กูไม่ได้ดูเวลา"
น้ำเสียงเรียบเย็นของนับดาวไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อนแม้แต่น้อย เธอยังคงจ้องไปข้างหน้าเหมือนไม่อยากย้อนกลับไปในความทรงจำเมื่อคืน
"แล้วทำไมรีบกลับอ่ะ..แถมยังไม่บอก
