สายตาคมมองขึ้นไปบนเพดานอย่างเลื่อนลอย แววตาแข็งกร้าวของผู้ชายที่มักเย็นชากลับดูอ่อนแรงกว่าทุกครั้ง แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงทอดเงาบางๆ ไปทั่วห้อง เงียบจนได้ยินเสียงเข็มวินาทีบนผนังเต้นเป็นจังหวะที่ชวนกระวนกระวาย เตียงนอนกว้างทำเหงาไม่น้อย ความว่างเปล่าข้างตัวช่างชัดเจนและเยือกเย็นอย่างน่ารำคาญ ทุกคำพูดที่เธอพูดมันดังก้องอยู่ในหัว ราวกับฝังไว้ซ้ำๆ ไม่ปล่อยให้เขาได้พักใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว
เหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้บอกเวลาตีสี่ เขาขยับตัวพลิกไปมาอยู่หลายรอบโดยไม่รู้ตัว ตีสี่แล้วแต่เขายังนอนไม่หลับ เปลือกตาหนักอึ้งแต่จิตใจยังฟุ้งซ่านวุ่นวาย จะหลับลงได้ยังไง... คนอกหักนะเว้ย...อกหักแบบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ หัวใจเจ็บแบบไม่ทันตั้งตัว หลงรักหัวปักหัวปลำตอนไหนยังไม่แน่ใจ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้ยิ่งหลงหนักเข้าไปใหญ่ เขาเม้มปากแน่น พลิกตัวนอนหงาย สายตาจับจ้องไปที่เพดานอีกครั้ง แค่คิดถึงก็ปวดหัวใจ เหมือนใครเอามีดกร
