Chapter Ninety One
Unti-unti kong binuksan ang aking mga mata at pinakiramdaman ang buong paligid. Halos mamikit ito nang maaninag ang nakakasilaw na puting liwanag.
Sandali? Bakit ganito ang nakikita ko?
Nasa langit na ba ako?
Wala sa huwisyo kong inalala kung anong nangyari bago ako napunta rito. Naglalakad lang ako at nakaramdam ng pagkahilo, hanggang sa dumilim na lang bigla ang lahat.
“You’re awake.”
Nanghihina akong napalingon sa gilid nang marinig ang pamilyar na boses.
Napakunot ako ng noo nang makita ang nakakabuwisit na mukha ni Cameron. Sa dami-dami nang makikita, siya pa.
Pumikit ako ulit at unti-unting dumilat sa pagbabaka-sakaling namamalik-mata lang ako, pero nang tuluyan itong magbukas ay mukha pa rin niya ang bumungad sa akin.
“L-langit ba ’to? Bakit may d*mon
