Chapter Eighty Three
“Ai…” malungkot na pagbanggit niya ng kanyang tawag sa akin.
“A-ang sakit kasi, Typhoeus. S-sorry,” humhikbing daing ko at napahagulgol ulit habang hawak ang kamay niya.
Wala akong natamong sugat sa katawan pero sobrang kirot ng loob ko. Gustong-gusto kong intindihin pero ang hirap pa rin pigilan na hindi masaktan sa nangyayari.
Mas lalo pang lumakas ang pag-iyak ko. Ang bigat ng aking nararamdaman, hindi ko na kayang kimkimin pa ito.
“I’m sorry,” puno ng sensiridad na dugtong niya. “I’m sorry, Ai… sorry,” paulit-ulit na paghingi niya ng tawad.
Hinawi niya ang aking buhok sa likod ng tainga ko at pinupunasan ang bawat luha na patuloy na pumapatak. Niyakap niya ako nang mahigpit na mas lalong nagpaiyak sa akin. Nanatili siyang nakayakap hanggang sa tuluyan na ak
