อังเปานั่งตัวเย็นแนบหน้ากับบานประตูห้องตั้งแต่กลางคืนช่วงห้าทุ่ม เธอได้ยินอินทรไขประตูเข้ามาด้านในห้องข้างๆ หญิงสาวมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดไปแม้ช่วงสองสามวันนี้เขาจะไม่ได้กลับห้องมาเลยก็ตาม ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นอังเปาก็รีบถลาตัวออกไปเปิดประตูอย่างร้อนใจ
เธอยังไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรและยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้โกรธเธอมากขนาดนั้น แต่ทว่าพอออกไปชายหนุ่มข้างห้องก็ปิดประตูพอดี เธอไปยืนเกาะประตูเป็นตุ๊กแกเคาะแล้วเคาะเล่าจนเจ็บมือ อีกคนก็ทำเป็นไม่สนใจสุดท้ายคนถูกเมินก็หมดปัญญาเดินกลับมานั่งบนพื้นแข็งข้างประตูห้อง รอดักเจออินทรยามออกไปตอนเช้าแทน
แกร๊ก
คนสะลึมสะลือกึ่งหลับกึ่งตื่นสะดุ้งตัวโยนหลังจากได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากห้องข้างๆ เธอรีบเปิดประตูออกไปดูด้วยอาการร้อนรน แม้แต่หน้าตาก็ไม่ได้ล้าง เส้นผมสีชานมพันยุ่งเหยิงไร้การสาง เมื่อออกมาถึงก็ต้องผิดหวังเพราะเสียงนั้นแม้จะดังออกมาจากห้องอิน
