BAD FRIENDSHIP #2
2239 Words
BAD FRIENDSHIP #2
-สองชั่วโมงต่อมา-
“ต้น เดี๋ยวพ่อจะแวะไปเอาไวน์ที่บ้านอาหยางก่อนนะ ไปด้วยกันมั้ยลูก”
“ครับพ่อ” ต้นนำพยักหน้าแล้วหันไปมองซัมเมอร์ที่ยืนหน้านิ่งเฉยอยู่ไม่ไกล “ปกติน้องซัมเมอร์ชอบทานอาหารประเภทไหนหรอครับ”
“ทานได้หมดค่ะ”
“ไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษหรอครับ”
“ไม่มีค่ะ”
“ครับ” ต้นน้ำยิ้มตอบ “แล้ว”
“รถมาแล้วโซล ไปกันเถอะ” ซัมเมอร์หันไปเรียน้องสาว “ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ก่อนจะหันไปยกมือไหว้ลาเหล่าผู้ใหญ่แล้วเดินขึ้นรถไปทันที
“ปกติน้องซัมเมอร์นิ่งแบบนี้อยู่แล้วรึเปล่าครับ หรือเป็นเพราะผม?” ต้นน้ำหันไปถามนักรบที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ
“ครับ ซัมเมอร์เค้าไม่ค่อยชอบสุงสิงอะไรกับใครเท่าไหร่”
“น่ารักดีนะครับ”
“ครับ?”
“ความนิ่งของน้องซัมเมอร์ผมว่าน่ารักดี”
“ครับ” นักรบอมยิ้ม “ท่าทางพี่ต้นจะหลงเสน่ห์เพื่อนผมแล้วนะครับ”
“ครับ” ต้มน้ำสารภาพไปตามตรง “ตอนแรกผมก็รู้สึกเฉยๆ แต่พอเจอหน้าผมว่า...ผมน่าจะตกหลุมรักเข้าให้แล้ว”
“ครับ ตามสบายเลยครับ” นักรบยิ้มตอบ “ขอตัวก่อนนะครับ” แล้วเดินแยกตัวไปยังลานจอดรถทันที
.
.
“เจ้ อยู่มั้ยเอ่ย” โซลเปิดประตูเข้าในห้องของพี่สาวพร้อมกับมองไปรอบๆ “อ่าว เจ้ไปไหน”
“อยู่นี่” ซัมเมอร์ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“เจ๊จะไปนอนคอนโดหรอคะ” โซลหันไปมองเสื้อผ้าในกระเป๋า “ทิ้งให้โซลรับแขกอยู่กับป๊า”
“แขกกลับไปยังอะ”
“กลับไปแล้วค่ะ”
“แล้วนี่ยังไงคะ ตกลงเจ้จะไปนอนคอนโดหรอ”
“อืม คืนนี้ว่าจะทำสรุปก่อนจะไปคุยกับที่ปรึกษาเรื่องโปรเจ็กท์พรุ่งนี้ มีไรรึเปล่า”
“นึกว่าจะนอนที่บ้านอะ”
“ก็อยากนอนที่บ้านนะ แต่ถ้าพรุ่งนี้ออกสายรถติดแน่ๆ” ซัมเมอร์เดินเอาเครื่องสำอางค์ไปใส่กระเป๋า “ไม่ต้องทำหน้างอ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเจ้ก็กลับมาหา ไม่งอแงนะเด็กน้อย”
“เหงาอะ”
“อย่างโซลนี่มีเหงาด้วยหรอ” ซัมเมอร์ยิ้มแซวน้องสาว
“เจ้อ่า” โวลเดินเข้าไปกอดแขนพี่สาวไว้แน่น “แล้วเจ้ไปยังไงคะ ให้คนขับรถไปส่งหรอ”
“ไม่อะ ว่าจะขับรถไปเองเลย สะดวกดี” ซัมเมอร์ลูบหัวน้องสาวตัวแสบ “ไปแล้วนะ”
“ค่ะ เดี๋ยวโซลเดินไปส่ง” โซลจูงมือพี่สาวเดินลงไปข้างล่างสวนกับแม่บ้านที่เดินไปยกกระเป๋าบนห้องนอนของซัมเมอร์เอาไปไว้ที่ท้ายรถ
“หืมม นั่นรถเฮียนักรบหนิ” โซลยิ้มกว้างโบกมือให้นักรบที่ยืนพิงรถหรูสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย “เฮีย มาหาเจ้หรอ”
“อืม” นักรบพยักหน้าแล้วหันไปสบตากับซัมเมอร์ “จะไปนอนคอนโดหรอ เอาของไปใส่รถฉันเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“มาอารมณ์ไหน”
“เบื่อๆอะ ไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อยดิ” นักรบกดเปิดท้ายให้แม่บ้านนำกระเป๋าของซัมเมอร์ไปใส่
“ฉันยังไม่ได้แต่งหน้า”
“ไปแบบนี้แหละ มันมืด” นักรบตอบแล้วหันไปส่งยิ้มให้โซล “ยืมพี่สาวก่อนนะ เดี๋ยวเอามาคืน”
“ค่ะ ฝากดูแลเจ้ด้วยนะคะ แต่ถ้ามีหนุ่มๆมาจีบก็ปล่อยไปเลยนะ”
“โซล” ซัมเมอร์หันไปดุน้องสาว “เจ้ไปแล้วนะ อย่าดื้อล่ะ”
“โอเคค่ะ” โซลยิ้มกว้างโบกมือให้ทั้งสองคน “บัยบายยค่ะ ขับรถดีๆนะคะเฮีย”
ซัมเมอร์ยิ้มตอบแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ “จะไปดื่มที่ไหน?”
“คอนโดเธอไง” นักรบหันมาสบตาซัมเมอร์แล้วเคลื่อนรถออกไปจากคฤหาสน์หรูทันที
.
.
“จะดื่มอะไร” ซัมเมอร์หันไปถามนักรบที่เดินไปทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาและหลับตานิ่ง “ฉันว่านายนอนพักมั้ย นายดื่มมาเยอะแล้วนะ”
“อือ”
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“ถามในฐานะไหนอะ” นักรบหันไปถามหญิงสาว “Friend or Friend with Benefit?”
[Nakrob’s part]
“นักรบ” ซัมเมอร์ทำหน้าดุใส่ผม หึ น่ากลัวมากมั้ง ผมยิ้มให้กับใบหน้าหวานที่ตอนนี้มองมาที่ผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ล้อเล่น จะในฐานะไหนก็เพื่อนเหมือนกันปะ”
“แล้วตกลงจะดื่มมั้ย?”
“ไม่อะ ขอน้ำเปล่าดีกว่า”
“ทำไมไม่กลับไปพัก”
“นี่ไง พักอยู่” ผมมองซัมเมอร์ที่กำลังรินน้ำใส่แก้วแล้วเดินมายื่นให้ผม “พรุ่งนี้เข้ามหาวิทยาลัยกี่โมง”
“9 โมง”
“ออกไปพร้อมกัน เดี๋ยวไปส่ง”
“แปลว่าจะนอนนี่?”
“อือ ไม่ได้หรอ”
“ถ้าไม่ได้นายจะกลับมั้ย”
“ไม่กลับ”
“งั้นจะถามเพื่อ” ซัมเมอร์ถอนหายใจแล้วมองหน้าผม “เดี๋ยวไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ ทีหลังถ้ารู้ตัวว่าดื่มแล้วไม่ไหวก็ไม่ควรดื่มเยอะขนาดนั้นปะ”
“เธอขี้บ่นยิ่งกว่าม้าฉันอีกนะ” ผมพูดพร้อมกับมองตามซัมเมอร์ที่เดินหายเข้าไปในห้องนอน เห้ออ โซฟาที่ห้องนี้นุ่มชะมัด ผมว่าตอนนี้ทุกคนคงสงสัยแล้วใช่มั้ยว่าระหว่างผมกับซัมเมอร์มันเกิดอะไรขึ้น ใช่ครับ ตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในฐานะของ Friend และ Friend with Benefit เอาจริงก็อย่างที่ทุกคนรู้ ครอบครัวเราสองคนสนิทกันมาก และผมกับซัมเมอร์เองก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แต่มันก็มีเหตุการณ์ เอ่อ ที่ผิดพลาดนิดหน่อยที่ทำให้ความสัมพันธ์เราเกินเลยแบบนี้ แต่อย่างที่ทุกคนรู้ซัมเมอร์เป็นคนเข้าใจอะไรง่ายและไม่คิดมาก มันเลยง่ายมากที่เราจะตกลงความสัมพันธ์ในครั้งนี้ เราคุยกันว่าเราจะอยู่ทั้งในฐานเพื่อน และ เอ่อ นั่นแหละอย่างที่ทุกคนรู้ ไม่หึงหวง ไม่รัก ไม่เป็นเจ้าของกันและกัน นี่คือกฎ 3 ข้อที่เราสองคนตั้งขึ้น และผมว่ามันก็น่าจะยุติธรรมกับซัมเมอร์และกับผมเอง...ที่ยังไม่พร้อมจะหยุดกับใคร และถ้าคิดจะหยุดผมว่าคนนั้นก็คงไม่ใช่ซัมเมอร์ ไม่ใช่ว่าซัมเมอร์ไม่ดีนะแต่เธอไม่ใช่สเป็กของผมแค่นั้นเอง
“ผ้าเช็ดตัว”
ผมหันไปรับผ้าเช็ดตัวมาจากซัมเมอร์ “ขอบคุณ อาบด้วยกันมั้ย?”
“อย่ามาทะลึ่ง รีบไปอาบน้ำแล้วไปนอนได้แล้ว ถ้าไม่อาบห้ามขึ้นเตียงฉันเด็ดขาดเลยนะ”
“รู้แล้วน่า” ผมมองซัมเมอร์ที่เดินไปเปิดโน้ตบุ๊คนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะอาหาร “ทำอะไร ทำไมไม่นอน”
“ว่าจะสรุปหัวข้อที่จะไปคุยพรุ่งนี้”
“เห้อ คุยกับเด็กเกียรตินิยมมันก็แปลกหน่อยๆ”
“เลิกพล่ามแล้วไปอาบน้ำซะ”
“ครับหม่าม้า ได้ครับบ” ผมมองใบหน้าหวานที่หันมาค้อนใส่ผม ผมจำความได้ตั้งแต่เด็กการแกล้งซัมเมอร์คือความสุขของผม ใบหน้างอ สายตาเกรี้ยวกราดนั่น ทำให้ผมอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
[End]
-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-
“เข้ามานอนได้แล้ว”
ซัมเมอร์เงยหน้าจากจอโน้ตบุ๊ค “นอนไปก่อนสิ ทำไม กลัวผีหรอไง”
“อือ มานอนเร็ว” นักรบงอแงแล้วเดินเข้าไปคว้าแขนซัมเมอร์ให้ลุกตามตนเองเข้าไปในห้องนอน
“เดี๋ยว นี่ นักรบ อะไรเนี่ย โตขนาดนี้แล้วยังกลัวผีอีก” ซัมเมอร์บ่นชายหนุ่มแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอน “นอนลงไปสิ ฉันจะได้ปิดไฟ”
นักรบพยักหน้าแล้วนอนลงบนเตียงพร้อมกับหลับตานิ่ง ไฟในห้องนอนดับลงพร้อมกับร่างบางที่ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ บรรยากาศในห้องที่เงียบสนิททำให้ได้ยินเพียงเสียงของลมหายใจของทั้งคู่
“ห้องเธอไม่มีหมอนข้างใช่มั้ย”
“อือ” ซัมเมอร์ตอบเสียงนิ่ง
“เตือนให้ฉันซื้อหมอนข้างด้วย”
“ห้องตัวเองไม่มีให้นอนหรอ”
“อย่าลืมเตือนล่ะ” นักรบพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียแล้วเงียบไป ลมหายใตที่สม่ำเสมอบ่งบอกได้ว่าชายหนุ่มได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว
-วันต่อมา-
“ไปร้านกาแฟด้วยกันก่อนมั้ย” นักรบเอ่ยถามขึ้นหลังจากเลี้ยวรถเข้าไปในเขตมหาวิทายาลัย
“ไม่ได้นัดสาวไว้หรอ” ซัมเมอร์หันไปถามพร้อมกับเก็บโน้ตบุ๊คใส่กระเป๋า
“นัด แต่เธอไปด้วยก็ได้หนิ เธอเป็นเพื่อนฉันนะทำไมจะไปด้วยไม่ได้”
“ไม่เอาอะ สาวๆนายไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่ ฉันไม่อยากจะมีปัญหา”
“ถ้ามีเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“ขออยู่แบบสบายๆไม่ปวดหัวดีกว่า ส่งฉันตรงนี้แหละ”
“ถ้าจะกลับก็บอก”
“ไม่เป็นไร ฉันให้คนที่บ้านเอารถไปจอดไว้ที่คอนโดแล้ว”
“แล้วจากมหาวิทยาลัยไปคอนโด เธอไปยังไง”
“รถไฟฟ้าไง ไม่เห็นจะยาก”
“อือ ถ้าเปลี่ยนใจอยากให้ไปส่งก็บอกละกัน”
“อืม” ซัมเมอร์พยักหน้าแล้วเดินลงจากรถไปทันที
“ซัมเมอร์”
ซัมเมอร์หันไปมองเพื่อนรักพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย “รอนานมั้ย”
“ไม่ ฉันก็เพิ่งถึงเหมือนกัน” แพรวายิ้มตอบ “เหลือเวลาตั้งครึ่งชั่วโมง ไปหากาแฟกินก่อนดีมั้ยเมื่อคืนฉันดูซีรีย์นานมาก กว่าจะจบ”
“เอาสิ ฉันว่าเราน่าจะคุยกับที่ปรึกษายาว อยากเคลียร์ให้จบวันนี้ไปเลย” ซัมเมอร์พยักหน้ารับ “ไปร้านไหนอะ คณะเราหรือว่าอักษรฯ”
“อักษรฯละกัน ฉันอยากกิน pure matcha”
“ได้” ซัมเมอร์พยักหน้ารับ
“แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง นักรบหรอ”
“อืม”
“อิจฉาอะ”
“อิจฉาอะไร”
“อิจฉาที่เธอมีเพื่อนหล่อไง”
“แล้วไม่อิจฉาที่ตัวเองมีเพื่อนสวยบ้างหรอ”
“ไม่ เพราะอยากสวยกว่าเพื่อน” แพรวาหัวเราะออกมาอย่างอารมร์ดี “อีกแค่เทอมเดียวเราก็จะได้เป็นอิสระแล้วนะ”
“ใช่ ไม่ต้องตื่นมาเรียนแต่ต้องตื่นไปทำงาน”
“บ้านรวยจนเหลือแบบเธอจะบ่นทำไม”
“ถึงรวยแค่ไหนถ้าไม่สร้างเพิ่มมันก็หมดได้สักวันนะ”
“แต่ฉันไม่ห่วงเธอเลยนะ ฉันรู้ว่าเธอทำได้”
“เอาอะไรมามั่นใจในตัวฉัน ฉันยังต้องฝึกอีกตั้งเยอะ”
“เอาน่าซัม คนเราเกิดมามันก็ไม่ได้เก่งทุกอย่างหรอก เธอก็ด้วยเหมือนกันใช่ว่าเป็นพี่คนโตแล้วต้องแบกรับทุกอย่าง”
“ฉันรู้ แต่ฉันอยากทำให้ป๊าเห็นว่าฉันทำได้ ป๊าจะได้เลิกจับคู่ฉันกับลูกเพื่อนตัวเองสักทีเพราะคิดว่ายังไงผู้หญิงก็ต้องมีผู้ชายคอนเคียงข้าง”
“ล่าสุดใครล่ะ”
“ลูกเพื่อนพ่อที่ชื่อคุณลุงวิชัย ชื่อต้น เอ่อ ต้น...”
“ต้นน้ำ”
“อือ ใช่” ซัมเมอร์พยักหน้าแล้วนิ่งไปเมื่อเพิ่งนึกได้ว่าเสียงที่ตอบไม่ใช่เสียงของแพรวา
“พี่ชื่อต้นน้ำครับ น้องซัมเมอร์”
“พี่ต้นน้ำ เอ่อ สวัสดีค่ะ” ซัมเมอร์เอ่ยทักทาย
“เรียกแค่พี่ต้นก็ได้ครับ”
“ค่ะ” ซัมเมอร์พยักหน้านิ่ง “พี่ต้น มาทำอะไรที่นี่หรอคะ”
“พี่มาเป็นวิทยากรพิเศษครับ”
“โห ท่าทางจะเก่งมากเลยนะคะเนี่ย” แพรวายิ้มให้ชายหนุ่ม “แพรวาค่ะ เป็นเพื่อนของซัมเมอร์”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ต้นน้ำยิ้มให้ทั้งสองคน “พี่ว่าจะพาสาวๆไปเลี้ยงกาแฟสักหน่อยแต่ดูเวลาแล้วน่าจะไม่ทัน ยังไงถ้าพี่สอนจบพี่โทรหาอีกทีนะครับ”
“ซัมน่าจะคุยกับที่ปรึกษายาวเลย ขอโทศด้วยนะคะ” ซัมเมอร์เอ่ยกับคนตรงหน้าแล้วลากแขนเพื่อนรักให้เดินตามตนเองออกมา
.
.
“ซัมเมอร์ หยุด” แพรวาสบตาเพื่อนรักราวกับกำลังจับผิด “ตอบฉันมาให้ชื่นใจสิว่าเธอไม่ได้ปฎิเสธพี่ต้นน้ำ”
“ไม่ได้ปฎิเสธ”
“กรี๊ดด เลิศ!”
“เพราะมันไม่ได้มีอะไร”
“หมายความว่าไง”
“นี่แพร ป๊าฉันก็พาลูกเพื่อนมาแนะนำให้รู้จักแบบนี้อยู่ตลอด เธอก็เห็นว่ามันไม่มีอะไรต่อจากนั้น”
“เพราะ?”
“เพราะไม่มีการสานต่อ”
“ผิดค่ะ เพราะเธอนี่แหละที่ไม่สานต่อ ฉันเห็นลูกชายเพื่อนพ่อเธอแต่ละคนมองเธอตาละห้อย”
“ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“อยากอยู่คนเดียวอะไร ลองเปิดใจหน่อยมั้ย”
“ฉันยังไม่พร้อมจะมีใครจริงๆ” ซัมเมอร์ยืนยันคำเดิม “ถ้าฉันอยากมีใคร ฉันจะบอกเธอคนแรกเลย โอเคมั้ย”
“เธอนี่ดื้อจริงๆเลยซัมเมอร์” แพรวาส่ายหน้าแล้วจูงมือเพื่อนรักเดินไปยังร้านกาแฟใต้คณะอักษรศาสตร์
-ณ ร้านกาแฟ Language Love-
“อเมริกาโน่เหมือนเดิมเนอะซัม”
“อืม ฉันรอข้างนอกนะ”
“โอเค รอแปบนะ”
ซัมเมอร์มองเพื่อนรักที่เดินเข้าไปสั่งเครื่องดื่ม ก่อนจะหันไปด้านหลังเมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสจากใครบางคน
ขวับ!
“ตกใจหมด”
“ตกใจอะไร” นักรบยิ้มมุมปาก “ไหนบอกว่าไม่กินกาแฟไง”
“ไม่ได้บอกว่าไม่กิน บอกว่าไม่อยากมากับนายต่างหาก” ซัมเมอร์ตอบพร้อมกับมองผ่านลำตัวของนักรบมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนรออยู่ด้านหลัง “ต้องทักทายมั้ย?”
“ไม่อะ” นักรบส่ายหน้า
“ดี เปลืองพื้นที่สมองในการจำ นายเล่นเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนกางเกงในแบบนี้ พื้นที่ในสมองฉันคงไม่พอ”
- Writer
