ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห้อเลือด มือก็กำแน่นจนมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่ยืนอยู่ตรงนี้แท้ๆ แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองไม่มีตัวตนเลย…
“หมอ...“ ฉันเรียกชื่อหมอเดย์ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
หมอเดย์ไม่ได้สนใจเสียงที่ฉันเรียก เขาทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินที่ฉันพูด แล้วฉันจะยืนอยู่เพื่ออะไร
ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากห้องทำงานหมอเดย์ เดินร้องไห้แบบไม่สนใจสายตาหมอพยาบาลหรือคนไข้ที่มองมา
ยอมรับว่าตอนนี้ใจฉันมันอ่อนแอจริงๆ ฉันไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อกี้หมอเดย์ยังบอกว่าจะพาฉันไปหาพ่อแม่อยู่เลย แต่พอผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำไมเขาถึงได้ทำเหมือนกับฉันไม่มีตัวตนแบบนี้
ณ คอนโดฉัน
กว่าจะขับรถมาถึงคอนโด ฉันใช้เวลานานพอสมควรเพราะขับรถไปร้องไห้ไป รถเกือบชนด้วย
พอมาถึงห้องฉันก็เอาแต่ร้องไห้ ทำไมกัน ทั้งๆ ที่เมื่อวานฉันยังมีความสุขอยู่เลย แล้ววันนี้มันคืออะไรเขาเห็นฉันเป็นแค่คนคั่นเวลางั
