รอยยิ้มของโรมเหมือนจะไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรือกระวนกระวายใจที่ไทเทมีท่าทางหัวร้อนใส่ เมื่อรถหรูแล่นออกไป ตัวเล็กก็เดินกลับมายังจุดนัดพบ ซึ่งสั่งให้อีกฝ่ายรอคอย
บนรถ
บรื้นนน บรื้นนน
"ขับรถเร็วไปแล้วนะคะ" เสียงสั่นของยาหยีร้องท้วงทันที ที่อีกฝ่ายเหยียบคันเร่งแทบจะมิดไมล์ มือจับพวงมาลัยไว้แน่น "พี่ไทเท!!"
"เออออ! ได้ยินแล้ว หูพี่ไม่ได้หนวกนะ"
"ช่วยลดความเร็วหน่อยได้ไหมคะ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะไม่คุ้มเสีย"
"เป็นห่วงพี่..หรือห่วงชีวิตตัวเอง กลัวว่าจะตายห่าไปพร้อมกัน เหอะ"
"พี่หยุดหัวร้อนแล้วพยายามทำความเข้าใจสักหน่อยได้ไหม เลิกคิดเองเออเองเหมือนคนบ้า"
เอี๊ยดดดด!
เสียงรถเหยียบเบรกเลี้ยวเข้าข้างทางกะทันหัน จนตัวเล็กใจสั่นรีบคว้าจับสายคาดเบลล์แน่นเหงื่อชุ่มมือ ไทเทหายใจเฮือกใหญ่ หันหน้าจ้องดุเขม็ง พร้อมพูดเสียงดัง "จำได้ไหมว่าเธอมีชีวิตรอดเพราะใคร..ถ้าตอนนั้นพี่ไม่ช่วยไว้ เธอกลายเป็นเม
