หลินไท่จงกำลังนั่งอ่านฎีกาที่เหล่าขุนนางยื่นขึ้นมา ทั้งเป็นเรื่องความเดือดร้อน น้ำท่วม และการของบประมาณในการก่อสร้างเขื่อน เพื่อบรรเทาความเดือดร้อนให้ราษฎรในหน้าแล้ง และบรรเทาน้ำท่วมในหน้าฝน แต่ทว่าขันทีข้างวรกายกลับยื่นผ้าขาด ๆ ชิ้นหนึ่งที่มีข้อความสีแดงส่งให้เขา
“นี่อะไร” เสียงหลินไท่จงถามอย่างสงสัย พร้อมหัวคิ้วมุ่นขมวดเป็นปม แต่ไร้เสียงเอ่ยจากปากขันที เขาจึงเอื้อมมือหยิบผ้าเก่า ๆ ที่แสนสกปรกนั้นขึ้นและอ่านข้อความเป็นเส้นตัวใหญ่ ราวกับเขียนขึ้นจากปลายนิ้วที่เปื้อนด้วยเลือด
เนื้อความในจดหมายทำให้คนที่สบายอารมณ์อย่างหลินไท่จงกำหมัด นานมาแล้วที่ไม่มีใครกล้าถึงเพียงนี้ ตั้งแต่มีแม่ทัพพิทักษ์ดินแดนอย่างฟู่ลีหยวน ก็ไม่มีใครไม่กลัวตายเช่นนี้มาก่อน
“สั่งการลงไปเรียกแม่ทัพฟู่เข้าวังมาพบข้าอย่างเร่งด่วน” เสียงเหี้ยมที่ไม่ค่อยได้ยินจากโอษฐ์ของฝ่าบาททำให้ขันทีที่ยืนเฝ้าด้านนอกสะดุ้ง ส่วนขันทีท
