ฟู่อินเหยาจากที่ตอนแรกเกร็งตัวแข็ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปข้างนอกยังเดินกันวุ่นวาย นางเมื่อยจนต้องผ่อนคลาย จากนั้นกระแสลมอ่อน ๆ ที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่ปิดไม่สนิท ทำให้ร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันและอีกครึ่งคืนเริ่มปรือตาลงแล้วก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว
ฉินอันจวินคลายอ้อมกอดออก เห็นนางนิ่งสนิทไปจึงก้มหน้าไปใกล้ ๆ และเข้าใกล้จนปลายจมูกกั้นก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ มุมปากยกยิ้มละมุน มองดวงหน้าที่เป็นเงาในความมืด จนความรู้สึกวาบหวามแล่นผ่านหัวใจ
ริมฝีปากหนานุ่มทว่าแห้งผากจรดทาบเบา ๆ ที่ริมฝีปากบางได้รูปสวย แต่ทว่าเขากดแช่อยู่เนิ่นนานจนอยากจะทำให้มากกว่านี้ขึ้นอีก สุดท้ายก็ถอนออกอย่างแสนเสียดายก่อนจะจัดท่าทางของนางให้นอนอย่างสบายและห่มผ้าให้ จากนั้นเร้นกายออกจากห้องพักของนางไปยังห้องพักของตนในส่วนด้านหน้า
แม้ฝ่าบาทจะให้จัดแยกชายหญิงแต่อย่างไรก็ไม่เกินความสามารถของเขา ที่จะหาโอกาสมาใกล้ชิด
