5.
381 Words
ขาเรียวเล็กสั่นรัวจนแทบจะเดินไม่ไหว หญิงสาวพยายามประคับประคองตัวเองมาที่ห้อง แล้วทรุดตัวนั่งลงบนฟูกที่นอนอันเล็ก มือบางสัมผัสที่ริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะนึกถึงคนที่ทำให้เธอ ตัวสั่น ใจสั่น ได้ขนาดนี้ ใบหน้าหล่อเหลา และ คำพูดร้ายกาจของเค้า ทำให้เธอเกลียด แต่ทำไม ยิ่งเกลียดเค้าเท่าไหร่ หัวใจของเธอ ก็สั่นรัวทุกที
“มาลิน ทำการบ้านหรอลูก “
เสียงแม่ตะโกนเข้ามาถามไถ่ ทำให้เธอได้สติ
“มีอะไรหรอแม่ “
ลูกสาวคนเดียว พยายามเรียกสติตัวเอง แล้ลุกขึ้นยืน
“แม่ ผัดข้าวผัดไว้ให้ ออกมากินข้าวก่อน แล้วค่อยไปทำการบ้าน “
“จ้า จะไปเดี๋ยวนี้ “
อาหารมื้อเย็นง่ายๆ ที่แม่ทำให้กิน ไม่ได้มีเนื้อสัตว์อะไรมากมาย คุณผู้ชายคุณผู้หญิง มักจะไม่ค่อยทานอาหารเย็น ส่วนคุณเจมส์ก็มักจะทานอาหารง่ายๆ จานเดียว เช่น ไก่ทอดกระเทียม หรือ กะเพราหมูกรอบ แต่ถ้าเพื่อนๆมา มื้อเย็นจะเป็นอาหารดิลิเวอร์ลี่ เป็นส่วนใหญ่
“คุณท่านเค้าบอกว่า อีกไม่นาน คุณเจมส์กับเพื่อนๆ จะไปเรียนเมืองนอกกันหมดแล้ว บ้านก็เงียบ ท่านก็เลย อยากจะให้มาลิน อยู่ที่นี่ ไม่อยากให้ออกไปอยู่หอพัก “
“ก็ต้องแบบนั้นแหละแม่ ออกไปอยู่ข้างนอก ค่าห้อง ค่ากินค่าอยู่ หลายพัน หนูไม่อยากเพิ่มภาระให้แม่ “
ผู้เป็นแม่ พยักหน้ารับรู้ แล้วนั่งกินข้าวของตัวเองเงียบๆ มองลูกสาวที่กำลังโต ด้วยความห่วงใย โชคยังดี ที่คุณเจมส์ไม่เคยรุ่มร่ามเกเรใส่มาลิน ไม่อย่างนั้น คนเป็นแม่ คงได้ทุกข์หนัก เพราะห่วงลูกสาว
รถตู้จอดที่หน้าบ้านในช่วงดึก บ้านเงียบกริบกว่าตอนกลางวัน ลูกชายคนโต ลงมาจากรถ แล้วถอดรองเท้า เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ เดินในบ้าน แล้วขึ้นห้องนอนของตัวเอง
ร่างกายเปลือยเปล่า ผิวขาวจัด ยืนอยู่กลางสายน้ำอุ่น ความคิดในตอนนี้ มีเพียงใบหน้าแดงก่ำ ของยัยมาลิน อยู่ในสมอง
ริมฝีปากหวาน กับ กลิ่นกายหอมละมุน ทำให้จิตใจ เตลิดเปิดเปิงไปไกล
“ก่อนจะอเมริกา ฉันต้องได้เธอ มาลิน “ เค้าต้องได้ ในสิ่งที่เค้าต้องการ
- Writer
