สัญญามาเฟีย (พีร์พีร์ & เฟรย่า)

ไม่เคยเบื่อ และไม่มีทางเบื่อ

พีร์พีร์Talk

ผมพาเฟรย่ามาที่ร้าน ร้านอาหารของเธอที่อาเฟิร์สเปิดให้ ร้านอาหาร คาเฟ่ในที่เดียวกัน แต่ไม่ได้ขายอะไรนะ เปิดไว้ให้ลูกสาวเขาทำอาหาร และทำขนม

"เฮียอยากกินอะไรหรอ เดี๋ยวเฟรทำให้"

เธอวางกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในครัว หยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่

"เฟรอยากทำอะไรให้เฮียกินล่ะ"

"ไม่ดิ!! เฮียอะบอกมาว่าอยากกินอะไร"

"ก็เฮียอยากตามใจเฟรย่าอะ ไม่ได้หรอ"

"งั้นเฟรทำต้มยำกุ้งน้ำข้นนะ เมื่อวานเอากุ้งลงตัวโตมาก" เธอทำมือเป็นกุ้งตัวโต

"ครับ ไอ้ไลค์ต้มยำกุ้ง" ผมทำเสียงเป็นสำเนียงเหมือนฝรั่งที่เขาชอบพูดกัน

"ตลกแล้ว เฮียมีเชือจีน ไม่ใช่ฝรั่ง"

"ก็อยากหยอกไง"

"เฮีย เราโทรตามน้องพราวพราวมากินข้าวด้วยได้ไหม เฟรไม่เจอน้องนานแล้วอะ คิดถึง"

"ไม่ได้ครับ" ผมรีบตอบ

"ทำไมคะ"

"เฮียไม่อยากให้พราวพราวออกจากบ้านตอนนี้อะ"

"อ้อ ลืมไปเลยว่าลุงแพนเตอร์ไม่อยู่ งั้นเดี๋ยวเฟรไปเอากุ้งในห้องแช่แข็งก่อนนะ" เธอเดินเข้าห้องแช่แข็ง

ถ้าจะให้พราวพราวออกมาก็ได้นะ แต่ผมอยากกินข้าวกับเธอแค่2คน

ผมเท้าคางมองเฟรย่าที่กำลังทำอาหารแล้วก็ยิ้มไป ผมเห็นภาพนี้มาหลายปีแล้วครับ แต่ก็ไม่เคยเบื่อเลย ตั้งแต่เธออายุ 16 จนตอนนี้20แล้ว

ตอนที่เฟยย่าเรียนม.ปลายผมจะขับรถมาหาเธอที่นี่ทุกวัน แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วครับ เพราะเรามาพร้อมกันเลย

พอเฟรย่าสอบเที่ยบเข้ามหาลัยตอน 17 อาเฟิร์สกับม๊าวันวาก็ให้ผมไปรับไปส่งน้องมาที่ร้าน ผมขับรถจากมหาลัยมาที่ร้านนี้3ปีแล้ว และกินข้าวที่นี่แทบทุกวัน ผมไม่เคยเบื่อเลย

"อร่อยไหมคะเฮีย" เธอตักให้ผมชิม

"อร่อยครับ" มันมีด้วยหรอที่เธอทำแล้วไม่อร่อย

"งั้นไปนั่งรอเลยค่ะ เดี๋ยวเฟรตักข้าวให้ ขอเอานี่ใส่กล่องไปฝากม๊าก่อน"

"เดี๋ยวเฮียตักเอง เฟรไปตักข้าวเถอะ"

ผมเป็นคนตักต้มยำกุ้งให้กล่องให้ม๊าวันวา ไม่อยากให้เธอตักเพราะกลัวมันหกลวกมือ มันยิ่งร้อนๆอยู่

ผมนั่งกินข้าวไปด้วย มองหน้าคนตรงข้ามไปด้วย มองยังไงก็ไม่เคยเบื่อ แล้วก็อยากมองไปตลอดชีวิตเลยด้วย

~ ตืด ตืด ตืด~

โทรศัพท์ผมดังขึ้น แต่ไม่โชว์ชื่อว่าใครโทรมา ผมเลยเลือกที่จะกดปิดเสียง ไม่รับสาย

แต่พอไม่รับ เขาก็โทรเข้ามาอีกเรื่อยๆ

"รับเถอะเฮีย เผื่อใครมีอะไรด่วนไง"

ผมพยักหน้าแล้วกดรับ พร้อมเปิดลำโพง

(พี่พีร์คะ นี่มะนาวนะ มะนาวอยากโทรมาขอโทษพี่พีร์เรื่องเมื่อกลางวัน) ผมรีบมองหน้าคนตรงข้ามอย่างเร็ว

ไม่น่าเปิดลำโพงเลยกู

(มะนาวขอโทษที่ทำตัวน่ารำคาญ มะนาวแค่)

"ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน"

ผมไม่เคยให้เบอร์กับคนที่ไม่สนิท เก่งมากนะเนี่ยที่หามาได้

(ก็พี่พีร์บล็อกไลน์มะนาวไง มะนาวเลยต้องไปหาเบอร์มา)

"น่ารำคาญ โทรมาขอโทษแต่ก็ยังน่ารำคาญไม่เลิก"

(พี่พีร์มะนาวขอโทษ เลิกบล็อกมะนาวนะ มะนาวร้องไห้ตั้งแต่เที่ยงยังไม่-)

"ความรู้สึกใครก็จัดการเอาเองดิ"

ผมพูดจบก็กดวาง พร้อมกดบล็อกเบอร์ด้วย

"เฟรคือเฮีย"

"มะนาวไหน"

"รุ่นน้องที่คณะอะ เขาน่าจะเอาไลน์เฮียมาจากเพื่อนในกรุปไลน์ของอาจารย์ เฮียไม่ได้ให้เขานะ"

"แล้วตอนนี้ได้คุยไหม"

"ไม่ครับ บล็อกไปแล้ว"

คนตรงหน้รผมพยักหน้า แล้วเงียบ

"...."

ผมก็เลยเงียบตาม ก้มหน้ากินข้าวอย่างเดียว ไม่อยากพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวจะยาว

พอกินข้าวเสร็จผมก็มาส่งเฟรย่าที่ผับอาเฟิร์ส

"ให้ลงไปส่งข้างในไหมครับ"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่วอมมารับ"

ผมพยักหน้าแล้วหันไปหยิบเสื้อแขนยาวในรถให้เธอ

"ใส่ทับเสื้อนักศึกษาหน่อยครับ เฮียกลัวคนในมหาลัยเห็นแล้วเขาจะมองเฟรไม่ดี"

"ขอบคุณนะคะ เจอกันพรุ่งนี้นะเฮีย"

เฟรย่าใส่เสื้อผมแล้วเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเดินไปหาพี่วอมที่มารอรับอยู่ข้างหน้า

วันต่อมา...

"เฟรย่ากินข้าวยังคะ"

(กินแล้วค่ะเฮีย กำลังไปมหาลัย แล้วเฮียอะกินยัง)

"กำลังกินครับ"

"เจ๊เฟรคิดถึงจัง"

"พราวพราว เฮียคุยอยู่" ผมดุน้องสาว

(อย่าดุน้องสิ พราวพราวคิดถึงเหมือนกัน วันเสาร์เจอกันหน่อยนะเจ๊จะทำขนมให้กิน)

"โอเคค่ะเจ๊"

"แค่นี้นะคะเฟรย่า เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันครับ"

(ค่ะเฮีย แล้วรีบมาเรียนนะระวังสาย) เธอสั่งผมแล้วก็กดวาง

"เฮียบอกกี่รอบแล้วว่าถ้าเฮียคุยอยู่อย่าพูดแทรก" ผมดุน้องสาวตัวแสบ

"โห้ นี่น้องนะพูดดีๆหน่อย"

"กินข้าวเลย เดี๋ยวพี่เจย์จะไปส่งที่โรงเรียน"

"คิดถึงป๊ากับม๊าจัง เมื่อไหร่จะกลับ"

เด็กน้อยทำเสียงตัดพ้อแล้วเขี่ยข้าวในจานเล่น

"งอแงเป็นเด็กนะพราวพราว"

"ก็ทำไมอะ ก็เฮียไม่สนใจพราวพราวเลย พูดด้วยก็ไม่ดี ทีกับแฟนล่ะเสียง2 เสียง3 ถ้าม๊ากลับมาพราวพราวจะฟ้องม๊า"

"ไม่ใช่แฟน"

"ตลก ใครมันจะไปเชื่อกินข้าวด้วยกันทุกวัน ไปรับไปส่งกันมา3-4ปี บอกไม่ใช่แฟน ถ้าไม่จริงจังกับลูกสาวเขานะ ระวังเขาจะเอาปืนมายิง"

เอาปืนมายิง!!

ผมนี่นะไม่จริงจัง ผมอะโคตรจริงจัง จริงจังสุดๆแล้ว

ความสัมพันธ์ของผมกับเฟรย่า ผมว่ามันเลยคำว่าแฟนมาแล้วแหละ เราเจอหน้ากันทุกวัน คุยกันทุกวัน แล้วผมก็โคตรสบายใจเลยเวลาที่อยู่กับเธอ เป็นได้ทั้ง พี่ แฟน เพื่อน เราดูแลกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทกันมากๆ มันก็เลยไม่มีคำมาจำกัดความสัมพันธ์ของเรา

หลายชั่วโมงต่อมา...

"ได้เลือดจนได้" ไอ้เจสันเช็ดเลือดที่มุมปาก

"ก็มึงชวนกูมาเอง" ผมเองก็เช็ดรอยที่แขน ที่โดนไม้ตี

มันพาผมมาบวกครับ มากันแค่2คน แล้วก็เจ็บไปตามระเบียบแต่ไม่ได้เจ็บมาก

"นี่ถ้าพี่เจย์กับพี่โน่รู้กูโดนดุแน่"

"เขาไม่รู้หรอก มึงไม่ได้มีแผลที่หน้าหนิ"

ไม่มีแผลก็จริง แต่ตัวผมโคตรมอมแมมเลย

"กูไปนะ เฟรย่าน่าจะเลือกเรียนแล้ว" ผมโยนสำลีลงพื้นแล้วเดินออกมา

ผมขับรถมาจอดที่หน้าคณะนิเทศเหมือนอย่างทุกๆวัน แต่ระหว่างที่รอก็หันไปหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่ทับเสื้อนักศึกษาที่เปื้อน

เฟรย่าจะได้ไม่เห็นแผลที่แขนผม

"มาแล้วหรอคะ"

ไม่นานเธอก็เปิดประตูขึ้นมาบนรถ ผมเองก็รีบเปิดน้ำแล้วยื่นให้

"เฮียมารับเร็วจังเลยวันนี้"

"ก็เฮียเลิกเร็วไง"

"โกหก!!"

คนข้างๆผมปิดขวดน้ำแล้วเปิดดูเสื้อนักศึกษาผม!!

"เฮียไม่ได้เข้าเรียนใช่ไหม" เธอถามอย่างเอาจริง

"ก็เฮียไป"

"มันใช่เรื่องของเฮียไหมอะ ตอบเฟรหน่อย"

พอเธอเสียงดังผมก็ก้มหน้า

"เฮียก็ชอบเป็นแบบนี้แหละ เฟรบอกหลายรอบแล้วว่าเฟรไม่ชอบที่เฮียทำแบบนี้ ตอนนี้เฮียยังเรียนอยู่นะ"

ผมก้มหน้าฟังโดยไม่เถียงสักคำ

เฟรย่าไม่ชอบให้ผมไปมีเรื่องกับใคร ถ้ามันไม่ใช่เรื่องของตระกูลผม เธอไม่อยากให้ผมมีศัตรูเพิ่ม

"พี่เจย์กับพี่โน่ไปด้วยไหม หรือว่าไปกับพี่เจสัน2คน"

"ไปกับไอ้เจสัน2คนครับ ไปตั้งแต่เช้าแล้วก็มารับเฟรนี่แหละ เฮียไม่ได้เข้าเรียนด้วย" ผมสารภาพหมด

"พอม๊าผักกาดไม่อยู่ก็เอาใหญ่เลยนะ รู้อยู่ว่าเป็นลูกมาเฟีย แต่ตอนนี้เรียนอยู่ ยังไม่ได้รับตำแหน่งด้วย ตั้งใจเรียนไปก่อนสิ"

ผมก็ได้แต่ฟังอย่างเดียว ไม่พูดอะไรสักคำ!!

"เจ็บตรงไหนบ้าง"

"แขนครับ" ผมถอดเสื้อให้เธอดูแผลที่แขน

"เฟรตีซ้ำได้ไหม"

"ได้ครับ" ผมตอบแล้วแบมือให้เธอ

"เฮ่อ ขับรถไปที่ร้านเลยจะทำแผลให้"

ผมยิ้มมุมปากแล้วขับรถไปที่ร้านของเธอ