“เป็นอะไรครับ” อัญญาเดินมาถึงตัวลูกชายก็ย่อตัวลงประคองใบหน้าลูกชายตัวเองแล้วถามออกไปอย่างร้อนใจไม่น้อยเมื่อเห็นรอยแผลที่มีเลือดซึมที่หน้าผากของลูกชายเธอ รอยเหนือคิ้วไปเล็กน้อยโชคดีแค่ไหนที่ไม่โดนตา
“มีเรื่องนิดหน่อยคับ” เด็กชายอชิราตอบกลับแม่ออกไปด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ไร้ความอ่อนแอทั้งที่แผลขนาดนี้เด็กคนอื่นคงร้องไห้ไปแล้ว
“พอดีน้องอชิบังเอิญไปเตะรถของเด็กคนนี้เข้าน่ะค่ะ แต่น้องอชิขอโทษและบอกจะรับผิดชอบไปแล้ว แต่เด็กคนนี้กลับโยนรถใส่หน้าน้องอชิ หลังจากนั้นทั้งสองก็ทะเลาะกันนิดหน่อยจนน้องอชิต่อยหน้าเด็กคนนี้เข้าน่ะค่ะ” โบนิต้าที่เป็นผู้ช่วยของอัญญาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อัญญาได้ฟัง
“รถคันนี้เดี๋ยวฉันซื้อคืนหนูให้เอง ทีนี้พอใจแล้วใช่ไหม” อัญญาละสายตาจากลูกชายตัวเองหันไปมองหน้าเด็กชายอีกคนที่ยืนอยู่กับผู้เป็นพ่อของเขาแล้วพูดออกมาก่อนจะลุกขึ้นจับมือลูกชายและพาเดินกลับไปที่ลิฟท์ที่เธอขึ้น
