Dahan-dahan akong naglalakad patungo sa kinatatayuan ni Mama Nichiyo. Subalit habang naglalakad ako may isang bagay ang hindi mawala sa aking pandinig ang salitang 'long lost daughter.'
Nang makalapit na ako ay nagsitayuan naman ang mga bisita at nagpalakpakan sila. Lumapit sa amin ni Mama Nichiyo ang isang waiter na may bitbit na dalawang glass wine at ibinigay niya ito sa amin.
"Cheeers—For my daughter," sigaw ni Mama, sabay taas niya sa glass wine. Itinaas ko naman ang aking hawak at ganoon rin ang mga bisita. Kahit ang aking mga grupo ay nag-cheeers din.
ISINAMA ako ni Mama Nichiyo at ipinakilala sa kaniyang mga kaibigan at mga business partner.
"Ito pala ang buhay mayaman. Nakakapagod ang makipagsalamuha at makipagbatian sa kanila," reklamo ng aking isip.
DlNag-iisang oras rin
