รถยนต์หรูค่อยๆ เคลื่อนตัวไปตามถนนที่ทอดยาว สองคนในรถไม่ได้ต้องการเสียงเพลงใดๆ เลย เพราะบทสนทนาที่แสนเรียบง่ายและเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้การเดินทางครั้งนี้อบอุ่นและพิเศษกว่าเดิม
ในที่สุด ทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงน้ำตกจนได้ เสียงน้ำตกดังซู่ซ่ามาตั้งแต่ยังไม่ทันถึงที่หมาย พอรถจอดสนิท จันทร์เจ้าก็แทบจะรีบก้าวลงจากรถด้วยแววตาเปล่งประกายราวกับเด็กสาวที่ได้กลับมาพบเพื่อนเก่า
เบื้องหน้าคือม่านน้ำใสสะอาดที่ไหลลงมากระทบผืนหินอย่างแรงจนเกิดละอองขาวฟุ้งกระจาย แสงแดดที่ส่องลอดลงมาทำให้หยดน้ำสะท้อนระยิบระยับเหมือนเพชรที่โปรยปรายลงจากฟ้า
“ว้าว…สวยกว่าที่ฉันจำได้อีกค่ะ” เสียงใสเอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น ร่างบางยกมือขึ้นรับละอองน้ำที่ปลิวมาตามลมเหมือนกำลังเล่นกับของขวัญจากธรรมชาติ
ปุณณ์ยืนมองเธออยู่ด้านหลัง แววตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น เขาไม่พูดอะไรในตอนแรก เพียงแค่เฝ้ามองเธอยิ้
