วิวาห์หนี้รัก

ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่

ปุณณ์เอนหลังพิงเก้าอี้ หยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างใจเย็น ท่าทางผ่อนคลายแต่สายตาคมกลับตรึงจันทร์เจ้าไว้แน่น

“คุณจันทร์เจ้า” น้ำเสียงทุ้มเรียบ แต่แฝงแรงกดดันจนเธอแทบหายใจไม่ออก “ผมจะถามคุณตรงๆ คุณจะเอายังไงกันแน่?”

เธอกัดริมฝีปากจนเจ็บ มือสั่นน้อยๆ แต่อยากแสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่กลัว “คุณหมายความว่าอะไร”

ปุณณ์วางแก้วลง เสียงกระทบโต๊ะเบาๆ แต่กลับทำให้เธอสะดุ้งราวกับฟ้าผ่า

“ถ้าอยากหลุดพ้นจากผม ก็หาเงินมาใช้หนี้ให้ครบห้าล้านบาททันที! ผมไม่ต้องการผ่อน ผมไม่ได้ใจดีให้คุณผ่อน ถ้าคุณหาเงินมาใช้หนี้ผมได้คุณจะได้อิสระทันที” ชายหนุ่มประเมินสถานการณ์ด้วยความเยือกเย็น เขากำลังประเมินท่าทีของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

หัวใจเธอเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ “หะ…ห้าล้าน?”

“ใช่ ห้าล้าน” เขาย้ำชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาคมเข้มวาววับ “ผมไม่ใช่ธนาคารที่จะให้คุณแบ่งจ่ายรายเดือน ทางเลือกมีแค่สองข้อเท่านั้น เลือกเอาสิว่าจะเอาแบบไหน”

เขาก้าวเข้ามาใกล้ จนกลิ่นน้ำหอมเข้มข้นแบบผู้ชายแทรกเข้าปอดเธอ ริมฝีปากเขาเฉียดหูเธอช้าๆ ราวกับตั้งใจจะกดดันจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ

“หนึ่ง…จ่ายห้าล้านบาทเดี๋ยวนี้ หรือสอง…แต่งงานกับผม”

จันทร์เจ้าหน้าซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง โลกทั้งใบโหมถาโถมเข้ามาในหัวสมอง เธอแทบไม่รู้แล้วว่าควรทำยังไง หัวใจเธอเต้นแรง ตีกันระหว่างศักดิ์ศรีกับความเป็นจริงที่โหดร้าย

จะทำยังไงดีจันทร์เจ้า เธอจะหาเงินมหาศาลขนาดนี้จากที่ไหนภายในเวลาแค่เสี้ยววินาที หรือจะต้องยอมผูกชีวิตกับมาเฟียร้ายกาจอย่างเขาไปตลอดกาล

จันทร์เจ้ากำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ ใบหน้าหวานซีดเผือด เธอก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของเขา สะอื้นเงียบๆ อยู่ในอก

“หะ…ห้าล้าน…” เธอพึมพำออกมาเบาๆ น้ำเสียงแผ่วราวกับไม่ใช่ของตัวเอง “จะไปเอามาจากไหนกันเล่า” ให้ตายก็หาไม่ได้หรอก ในหัวของจันทร์เจ้ามันหนักอึ้งเหลือเกิน ดวงตากลมโตพร่าเบลอเมื่อความจริงถาโถมเข้ามาในสมอง

อย่าว่าแต่ห้าล้านเลย แค่พันบาทในกระเป๋าตอนนี้ยังไม่มีด้วยซ้ำ!

เธอนึกถึงวันที่ต้องยื่นเอกสารกู้กยศ.เพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัย เงินทุกบาทที่หามาได้ก็มาจากหยาดเหงื่อแรงงานของบิดามารดา ก็ไม่พอจุนเจือครอบครัว บ้านก็เกือบพังเพราะหนี้ดอกเบี้ยไม่หยุดไม่หย่อน แล้วจะไปเอาเงินที่ไหนมาใช้คืนเขา มันเท่ากับตอกตะปูปิดฝาโลงชัดๆ

“พ่อกับแม่ก็ลำบากแทบจะไม่พอกินอยู่แล้ว” เธอเผลอพูดออกมาเบาๆ น้ำตาคลอเบ้า “ฉันจะไปเอาเงินก้อนโตขนาดนั้นมาจากที่ไหน”