CONTRACT11 ให้ไปแล้วไม่เอาคืน
1329 Words
หลายวันต่อมา...
ก่อนที่จะแวะไปเยี่ยมน้องชายของตัวเอง เธอมาปรึกษาหมอเกี่ยวกับการฉีดยาคุม เพราะเธอลองหาในอินเทอร์เน็ตแล้วเขาบอกว่าถ้าทานยาคุมติดต่อกันนานจะทำให้เป็นอันตรายต่อร่างกาย เธอเลยตัดสินใจมาฉีดยาคุมดีกว่า พอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินมาหาน้องชายของตัวเองที่กำลังนอนหลับยังไม่ตื่นหลังจากผ่าตัดมาได้หลายวัน
“ไหนคุณหมอบอกว่าแค่ห้าถึงเจ็ดวันน้องชายของฉันจะฟื้นไงคะ นี่ผ่านมาสิบวันแล้วนะเขายังไม่ฟื้นเลย” เธอเจอเข้ากับคุณหมอประจำตัวของน้องชายก็เลยสอบถามท่านไป
“หมอก็ไม่ทราบครับว่าทำไมคนไข้ถึงไม่ฟื้น หรืออาจจะเป็นเพราะว่าร่างกายของเขาอ่อนแอมาก ๆ หมอคิดว่าเราต้องรอดูอาการไปอีกสักสองวันผมว่าน่าจะไม่เกินนี้คนไข้น่าจะฟื้นแล้ว”
“จริง ๆ ใช่ไหมคะ แล้วถ้าเขาไม่ฟื้นล่ะ”
“พะ...พี่พาย”
“เพลิง!” ขณะที่กำลังคุยกับคุณหมอประจำตัวของน้องชายของเธออยู่นั้น พระเพลิงก็เรียกชื่อเธอออกมา “เป็นยังไงบ้างรู้ไหมว่าพี่รอเราฟื้นมานานเท่าไรแล้ว”
“ผมหิวน้ำจังเลยครับ”
“น้ำเหรอ นี่น้ำ” เธอรีบเปิดขวดน้ำและเสียบหลอดลงไปยื่นมาป้อนให้น้องเธอเพื่อให้เขาดูด “ดูดช้า ๆ นะอย่ารีบเดี๋ยวจะสำลัก”
“หมอขอตรวจอาการหลังฟื้นก่อนนะครับ ญาติถอยออกมาสักครู่”
“ค่ะ” หลังจากที่ป้อนน้ำน้องชายเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณหมอก็ขอตรวจดูอาการว่าเขาเป็นยังไงบ้าง
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหมครับ”
“เจ็บอยู่ครับแต่ก็ไม่มากเท่าไรผมทนได้”
“ร่างกายของคุณปรับสภาพเข้ากับหัวใจใหม่ได้ดีมาก แต่เราต้องรอดูอาการไปอีกนะครับว่าจะแข็งแรงขึ้นกว่าเก่าไหม”
“ครับ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ คุณก็เยี่ยมคนไข้ได้อีกแค่หนึ่งชั่วโมง ผมก็จะห้ามเยี่ยมแล้วเพราะว่าจะให้คนไข้พักผ่อนให้เต็มที่”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“ครับ” พูดจบคุณหมอก็เดินออกไป ส่วนเธอก็เดินมานั่งลงที่โต๊ะข้างเตียงของน้องชาย พร้อมกับจับมือของเขามาประสานมือของเธอเอาไว้
“รู้ไหมว่าพี่กลัวขนาดไหนตอนที่เราหลับอยู่”
“ผมขอโทษนะที่ทำให้พี่เป็นห่วง ผมมาอยู่ที่โรงพยาบาลกี่วันแล้ว”
“เกือบสองอาทิตย์ แล้วนี่มีเรื่องอะไรกันทำไมคนพวกนั้นต้องมาทำร้ายเราด้วย”
“ผมก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร พอถามชื่อผมเสร็จแล้วก็วิ่งมากระทืบผมเลย”
“ทีหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ รู้ไหมถ้าเราเป็นอะไรไปพี่จะอยู่ยังไง เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะ”
“ครับ แล้วนี่ทำไมต้องพาผมมาโรงพยาบาลหรูหราขนาดนี้เนี่ย ค่ารักษาของผมคงจะเยอะเราจะเอาเงินมาจากไหนมาจ่ายครับ ผมนี่เป็นภาระของพี่จริง ๆ เลย”
“อย่าพูดแบบนั้นเพลิงไม่เคยเป็นภาระของพี่ รีบรักษาตัวเองให้หายกลับไปเรียนนะ พี่จะหาเงินเยอะ ๆ มาส่งเราเรียนคณะที่เราอยากเรียนต่อ”
“…..”
“หรือว่าเราอยากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเหมือนที่เราเคยพูดกับพ่อแม่ตอนที่พวกท่านมีชีวิต”
“ผมก็พูดไปเรื่อยนั่นแหละพี่อย่าไปจริงจังเลย พี่จะหาเงินเยอะแยะขนาดนั้นมาจากไหนลำพังค่าเทอมของพี่ พี่ยังไม่จ่ายเลยอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ”
“ถึงมันเยอะขนาดไหนพี่ก็หาได้นั่นแหละไม่ต้องคิดมาก พักผ่อนนะพี่ขอกลับก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”
“ครับ เดินทางกลับดี ๆ นะ”
“เราก็นอนได้แล้ว ทำตามที่คุณหมอบอกว่าให้พักผ่อนเยอะ ๆ”
“ครับ”
พอเธอเอ่ยลาน้องชายเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกมาจากห้อง และมายังแผนกชำระเงินของโรงพยาบาล เพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาลของน้องชาย
“สวัสดีค่ะมาชำระเงินของคนไข้ชื่ออะไรคะ”
“เพลิงกัลป์ พินิจโชติรัตน์ค่ะ”
“รอสักครู่นะคะ”
“…..”
“ค่ารักษาของคนไข้ที่ชื่อเพลิงกัลป์ พินิจโชติรัตน์ถูกชำระไปเรียบร้อยแล้วนะคะ เพิ่งทำการชำระไปเมื่อเช้านี้เองค่ะ”
“ขอสอบถามได้ไหมคะว่าใครเป็นคนจ่าย”
“ขอโทษทีนะคะดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันแต่มีใบเสร็จค่ะ” ฝ่ายการเงินส่งใบเสร็จรับเงินมาให้ ส่วนเธอก็ยื่นมือไปรับแล้วดูว่าใครมาจ่ายค่ารักษาของน้องชาย พอเธอเห็นลายเซ็นเท่านั้นแหละเธอก็รู้เลยว่าเป็นรามสูรเพราะเธอจำลายเซ็นของเขาได้ ส่วนค่ารักษาของพระเพลิงก็สูงถึงเจ็ดล้านบาท
“อะไรมันจะแพงขนาดนี้นะ” เธอบ่นออกมาเบา ๆ พร้อมกับเก็บใบเสร็จใส่กระเป๋า และเดินออกมารอรถกลับเพนท์เฮ้าส์ของคุณรามสูร
“คุณพายครับ”
“อ้าวคุณอิทธิมาทำอะไรคะ”
“ผมมารับคุณกลับเพนท์เฮ้าส์ครับ”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมาหาน้องที่โรงพยาบาล”
“ผมขับรถตามรถเพื่อนของคุณที่มาส่งคุณที่นี่ครับ”
“อ๋อค่ะ”
“เชิญครับรถจอดอยู่ตรงนู้น” เธอเดินตามคุณอิทธิมาเรื่อย ๆ จนขึ้นมานั่งบนรถ แล้วเขาก็ขับออกมาเลยทันที
@เพนท์เฮ้าส์รามสูร
แกรกกก
เธอดันประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับเดินตรงมายังห้องนอน เพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อ่ะ...ตกใจหมดเลยเข้ามาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง” พอเปลี่ยนเรียบร้อยแล้วก็กำลังจะหันหลังกลับเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้คุณรามยืนมองเธออยู่ที่ประตู
“น้องชายของคุณฟื้นแล้วใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ ฉันลืมถามเลยคุณเป็นคนจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้น้องชายของฉันใช่ไหมคะ”
“ใช่”
“คุณจ่ายทำไมคะ”
“ก็ผมอยากจ่าย”
“คุณรามค่ะคือว่าเงินมันเยอะมากเลยนะคะ คุณจะจ่ายไปทั่วแบบนี้ไม่ได้ นั่นมันเป็นหน้าที่ของพายที่เป็นคนจ่าย”
“…..”
“พายขอเลขบัญชีด้วยค่ะพายจะโอนเงินคืนคุณ”
“เงินผมโอนออกไปแล้วผมจะไม่รับคืนเด็ดขาด”
“แล้วแบบนี้พายต้องให้เงินสดคุณใช่ไหม เอาไว้วันไหนว่าง ๆ พายจะไปเบิกให้นะ”
“ที่ผมพูดขนาดนี้แล้วคุณไม่เข้าใจอีกเหรอพาย”
“…..”
“ผมให้ไปแล้วไม่เอาคืน มาให้ผมกอดหน่อยผมอยากกอดคุณ” เขากางแขนออกกว้าง ส่วนเธอก็เดินเข้าไปในอ้อมกอดของเขาเพื่อให้เขากอดเธออย่างหนำใจตามที่เขาต้องการ
“พรุ่งนี้วันหยุดใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นก็แสดงว่านอนตื่นสายได้”
“…..”
“งั้นเราไป-”
“พายขอทานข้าวเย็นก่อนได้ไหมคะ พอดีว่าเมื่อตอนเที่ยงหลังจากเรียนเสร็จพายยังไม่ได้ทานข้าวเลย”
“อะไรนะ ทำไมคุณไม่รู้จักทานข้าวให้เป็นเวลาเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก”
“ก็พายรีบไปหาน้องที่โรงพยาบาลนี่คะ”
“งั้นก็มาที่ครัวกับผม ผมจะทำอาหารรองท้องกินก่อนเพราะของที่มีในตู้เย็นไม่ค่อยเยอะเท่าไร”
“ค่ะ”
เธอเดินตามรามสูรมาที่ครัว เขาให้เธอนั่งลงตรงโต๊ะส่วนเขาก็หันหลังกลับไป หยิบต้นหอมและแครอทในตู้เย็นมาหั่นเป็นลูกเต๋าเล็ก ๆ เธอเดาว่าเขาน่าจะทำข้าวผัด
- Writer
