“กรี๊ดดดดดดด โอ๊ยยยย!”เสียงร้องของลิเวียเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อเธอถูกฮันเตอร์ยิ่งเฉียดแขนไป คนเป็นพ่ออย่างอลันที่เจ็บปางตายก็รีบผวาเข้าไปกอดตัวลูกสาวเอาไว้
“ไอ้ฮันเตอร์!! ไอ้เหี้ย มึงยิงลูกกูทำไม ยิงทำเหี้ยอะไร! ลูกกูไม่เกี่ยว!!”
“ทีนี้มึงเข้าใจรึยัง เข้าใจรึยังว่าความเจ็บปวดของหิรัญมันเป็นยังไง นี่กูแค่ยิงเฉียด ๆ ไม่ได้ยิงเข้าที่กลางหน้าผากของลูกมึงเหมือนที่มึงทำกับตะวัน!! มึงยังเจ็บปวดเหมือนจะตายได้ขนาดนี้!!...”ฮันเตอร์ตวาดลั่นไปด้วยความเจ็บแค้นเพราะเขาจำสภาพศพของหิรัญและตะวันได้ดี เขาจำได้ขึ้นใจและติดตามาจนถึงทุกวันนี้อย่างไม่ลืมว่าทั้งหิรัญและลูกชายตายได้น่าสงสารขนาดไหน
“กูขอร้อง กูขอร้องไอ้ฮันเตอร์ อย่าทำอะไรลูกกูเลย กูขอร้อง”
“ฮึกก ฮืออ พ่อเวียเจ็บ”ลิเวียร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะซุกหน้าลงกับอกพ่อตัวเองด้วยความกลัว
“มึงถามว่าทำไมกูต้องอะไรนักหนากับการที่ลูกน้องคนเดียวของกูต้องต
