เมื่อวันเดินทางมาถึงร่างบางก็ตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้มาเฟียหนุ่มเหมือนเดิมทุกวัน แต่ความรู้สึกครั้งนี้มันต่างออกไป นัยน์ตาคู่สวยนั้นเริ่มร้อนผ่าวก่อนที่เธอจะรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่รอบๆ ดวงตาของเธอ ไอรีนรีบเม้มรีบฝีปากตัวเองพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อไล่ให้หยดน้ำตาของเธอนั้นหายไป…
อาหารเช้าถูกจัดวางใส่กล่องเอาไว้ ถึงแม้รู้ดีว่าพอชายหนุ่มขึ้นเครื่องก็คงมีอาหารให้เลือกกินมากมาย แต่เธอก็ยังอยากจะทำให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายอยู่ดี…
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเตรียมอะไรไว้ให้” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มที่สวมกอดหญิงสาวเอาไว้จากทางด้านหลัง ไอรีนที่พยายามกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้จนสุดความสามารถ เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติมากที่สุด
“ไออยากทำให้ค่ะ แต่ถ้าพี่ไม่กินก็ค่อยทิ้งก็ได้” ร่างบางพูดออกไปอย่างไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรถ้าเขาจะไม่กิน เธอแค่อยา
