ฉันที่กำลังนั่งยิ้มอยู่บนรถที่ได้แกล้งพวกเพื่อนของพี่โลกันต์พร้อมกับหันไปมองหน้าพี่โลกันต์ที่ตอนนี้ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเงียบขรึมไปได้พักใหญ่ๆตั้งแต่ขึ้นรถมาฉันจึงคิดว่าพี่เขาคงเครียดเรื่องรายงานหรือเปล่าจึงเอ่ยถามขึ้นพร้อมเอื้อมมือไปจับแขนของพี่เขาด้วยความเป็นห่วง
"พี่โลกันต์เป็นอะไรหรือเปล่าหนูเห็นทำหน้าเครียดๆ"
" "โลกันต์นิ่งเงียบไม่ตอบอะไรเพ่งขับรถมองทางข้างหน้าโดยไม่สนใจสาวน้อยที่มองเขาตาแป๋ว
"หนูหิวข้าวแล้วพี่หิวหรือยังคะ"ฉันเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับมองหน้าพี่โลกันต์นิ่งๆ
"พี่โลกันต์ได้ยินหนูไหม"ฉันเขย่าแขนและเอ่ยถามขึ้นอีกแต่ก็ได้รับความเงียบกลับมาพี่เขาไม่พูดไม่จาจนฉันรู้สึกว่าฉันทำอะไรผิดหรือเปล่านะพี่เขาถึงได้มึนตึงใส่ฉันอย่างนี้
"ถ้าพี่ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรงั้นรบกวนช่วยจอดรถแถวนี้ให้หนูหน่อยแล้วกันเดี๋ยวหนูกลับบ้าน"
ฉันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่นิ่งเรียบพร้อมกับยกมือกอดอกหันหน้า
