หลังจากสะใภ้ใหญ่คาบข่าวมาบอกเรื่องเมิ่งซานกลับมากว่าสองสัปดาห์แล้ว ป่านนี้เมิ่งซานก็ยังไม่กลับบ้าน หากกลับมาถึงเขาควรรีบมาหาภรรยาจึงจะถูก
ลี่หลิงเคยร้องไห้ฟูมฟายน้อยใจสามี สามปีตั้งแต่แต่งเข้าสกุลเมิ่ง นางเคยกรีดร้องให้เขาเหลียวแล ออดอ้อนเอาใจสารพัด พยายามแต่งกายให้คล้ายคุณหนูสกุลจาง จางยิ่วอิ่งผอมบางหุ่นดั่งกิ่งหลิวต้องลม เรียกว่าผอมแห้งราวกับเนื้อเค็มตากแดด แต่เมิ่งซานก็ยังรักปักใจแม้สตรีอย่างจางยิ่วอิ่ง หน้าก็ราบหลังก็แบนราวกับไม้กระดาน ลี่หลิงทำทุกสิ่งให้เมิ่งซานหันมามอง แม้แต่แกล้งป่วยก็ยังเคยทำมาแล้ว
สามปีผันผ่าน ลี่หลิงจึงได้ข้อสรุปอย่างหนึ่ง
บุรุษไม่รัก ทำอย่างไรเขาก็ไม่รัก
ต่อให้สตรีแดดิ้นไปตรงหน้า อย่างดีคงเพียงปรายหางตามองดูด้วยความสังเวช
เมื่อคิดได้ปลงตก กอปรกับฮูหยินสกุลเมิ่งเสียชีวิตไปเมื่อหนึ่งปีก่อน จากเคยสนใจเมิ่งซาน กลับกลายเป็นใฝ่ฝันหาผู้นำตระกูลเมิ่งแทน
แม้ปากเรีย
