ขณะที่ผู้นำตระกูลเมิ่งนำลี่หลิงไปที่เรือนหลัก เมิ่งซาน เสี่ยวเปา เสี่ยวหยุน รวมถึงสะใภ้ใหญ่สะใภ้รองผู้ยืนอุ้มบุตรยืนดูเหตุการณ์อยู่ ณ เรือนชุนเยวี่ยถึงกับอึ้งค้างราวถูกสาปเป็นหิน
คนที่ดูเหมือนจะแตกตื่นไม่แพ้กันคือสะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รอง พวกนางทำหน้ากระอักกระอ่วนยืนอึ้งอยู่นานจนเด็กทารกเพศชายในอ้อมแขนร้องไห้จ้า พวกนางจึงได้สติพาบุตรเดินกลับเรือนใครเรือนมัน
เสี่ยวเปากับเสี่ยวหยุนเห็นคุณชายนั่งจุกอยู่ที่พื้นพร้อมกับกองโลหิต สองสาวใช้รีบเข้าไปประคองนายท่าน
"ไม่ต้อง ไม่ต้องมายุ่งกับข้า ออกไป! ออกไปให้หมด ข้าอยากอยู่คนเดียว นอกจากลี่หลิงห้ามผู้ใดมายุ่งกับข้าทั้งนั้น" เมิ่งซานยังนั่งอยู่ที่เดิม
สามีร่ำร้องหาภรรยาเมื่อรู้ว่านางหลุดลอยไปสุดเอื้อมคว้า ความเจ็บจุกอัดแน่นในแผงอก ทั้งจากถูกเหวี่ยงกระแทกจนกระอักโลหิตรวมถึงยังมิอาจดึงสติได้จากคำกล่าววาจาของบิดาเมื่อครู่
"ชายชู้ของนางคือข้าเอง" เสียง
