"พรุ่งนี้แม่จะเปลี่ยนตัวเจ้าสาวนะ เพราะหนูใจเขาหนีไปแล้ว" คุณหญิงแม้นวาดเอ่ยด้วยความลำบากใจ
"ทำไมล่ะครับ น้องใจไม่อยู่ผมก็ไม่ต้องแต่ง แล้วแม่จะเปลี่ยนตัวเจ้าสาวทำไม ผมไม่เข้าใจ" ศรุตรู้สึกงุนงงกับมารดาของเขาเล็กน้อย
"งานทั้งหมดถูกจัดเตรียมไว้แล้ว ผู้หลักผู้ใหญ่ก็ถูกเชิญไว้หมดแล้ว งานนี้จะยกเลิกไม่ได้ แม่ไม่ยอมเสียหน้าอย่างเด็ดขาด" คุณหญิงแม้นวาดเอ่ยเสียงเครียด
"ชื่อเสียงจอมปลอม ผมไม่สนใจหรอกครับแม่ ผมจะไม่แต่งงานกับใครที่ผมไม่รู้จัก" ศรุตเอ่ยเสียงกร้าว
"แต่แกต้องแต่ง ถ้าไม่อยากเห็นแม่ตาย และคนที่จะแต่งงานกับแกก็คือหนูพลอย น้องสาวแท้ๆ ของหนูใจ ไม่ใช่ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหน" คุณหญิงแม้นวาดเริ่มโมโหใส่บุตรชายเพียงคนเดียวของเธอ
"ฮึ...ตลกดีนะครับ พี่หนีไปให้น้องมาแต่งงานแทน แม่ไม่อายคนอื่นเขาเหรอครับ ก็ชื่อในการ์ดแต่งงานมันคือพิมพ์ใจ ไม่ใช่ชื่อหนูพลอยของแม่" ศรุตเอ่ยออกไปเสียงเครียด
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แม่ไม่สนใจ ขอแค่ให้งานวันพรุ่งนี้ผ่านไปด้วยดี แค่นี้ก็พอแล้ว" คุณหญิงแม้นวาดเอ่ยด้วยความถือดี
"แต่คนที่ต้องแต่งงานคือผมนะแม่ แม่จะมาบังคับให้ผมแต่งกับหนูพลอยของแม่ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ" ศรุตยังคงแย้งออกมาอีกครั้ง
"ก็แต่งไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหล่ะ แกจะไปคิดมากทำไมนะเจ้ารุต" คุณหญิงแม้นวาดยังคงบังคับให้ศรุตทำตามเป้าหมายของเธอตั้งแต่แรก
"พูดง่าย แต่ทำยาก" ศรุตค่อนขอดออกมาอีกครั้ง
"สรุปว่าแกจะทำตามที่แม่ขอมั้ย?"
"ถ้าแม่พูดขนาดนี้ ผมมีทางปฏิเสธด้วยเหรอครับ" ศรุตเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกท้อแท้
"ก็ยังดีที่แกยังรักษาหน้าแม่ พรุ่งนี้เตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวที่ดีด้วยนะ" คุณหญิงแม้นวาดหันมากำชับอีกรอบ ก่อนที่เดินออกไปจากห้องทำงานของศรุต
เมื่อมารดาออกไปแล้วศรุตได้แต่ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย เพราะตั้งแต่แรกเขาก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับพิมพ์ใจเท่าใดนัก แต่เพราะขัดมารดาไม่ได้ทำให้ศรุตต้องยอมแต่งงาน แต่นี่พิมพ์ใจหนีไปแล้ว แต่เขาก็ยังต้องแต่งงานกับน้องสาวของเธออีก ที่มารดาของเขาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อรักษาหน้าเท่านั้น และเหตุผลสำคัญอีกอย่างที่มารดาต้องบังคับให้เขาแต่งงาน ก็เพราะว่าท่านต้องการให้เขามีหลานให้ท่านเสียที
เพราะหากปล่อยให้เขาหาผู้หญิงมาแต่งงานด้วย ชาตินี้ทั้งชาติท่านอาจจะไม่ได้อุ้มหลาน เพราะฉะนั้นเขาจึงจำใจรับเงื่อนไขของมารดา ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยก็ตาม