“คุณ...”
“ดาว...กลับบ้านกันเถอะ”
หัวสมองของเธอไม่สามารถประมวลผลอะไรได้เลยนอกจากความรู้สึกตรงหน้า แววตาของนับดาวแดงก่ำโดยอัตโนมัติแบบพร้อมจะร้องไห้ออกมาทันที ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน ไม่รู้ว่าเสียใจจากเรื่องที่เขาเคยทำ หรือเป็นความดีใจลึก ๆ ข้างในที่ได้เจอเขากันแน่
“ดาว...”
“คะ...คุณเอเดนหาดาวเจอได้ยังไงคะ” น้ำเสียงสั่นเครือของเธอเอ่ยถามและพยายามกั้นน้ำตาไว้
“คู่หมั้นผมหายไป...ผมจะตามหาจนกว่าจะเจอ”
“...”
แววตาสีครามของคนตรงหน้าจดจ้องใบหน้าเรียวของนับดาวไม่วางตา เหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปอีก
นับดาวสังเกตเจ้าของร่างแกร่งตรงหน้าที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสแลคสีดำ ผมสีน้ำตาลที่ไม่ได้เซตไว้และปรกลงใบหน้า เขาดูต่างจากเดิมหรือดูผิดตาไปจากครึ่งเดือนก่อนในระดับหนึ่งทีเดียว ความเศร้าและโหยหาแฝงอยู่ในแววตาคู่นั้นอย่างชัดเจน
“คุณไม่ควรมาหาดาวค่ะ” นับดาวตั้งสติ มือเรียวกำชุดคลุมตัวใหญ่ไว้
