รมตียังคงนั่งอยู่ตรงโซฟาเช่นเดิมหลังจากที่ทุกคนออกไปหมดแล้ว เธอนั่งกอดอกจ้องมองพ่อเลี้ยงแสนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
พลันนึกไปถึงคำพูดของสุคนธวา ที่บอกว่ารูปถ่ายของพวกเขานั้นถ่ายเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดใจ เมื่อรู้ว่าตนไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวของเขา
"รมตี มานั่งกับฉันตรงนี้" แสนตบมือลงบนเตียงนอนเบามือ เป็นการบอกให้รมตีมานั่งใกล้ๆ ตน ทว่าหญิงสาวกลับยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
"เมื่อคืนนอนหลับสบายดีหรือเปล่าคะ" แน่นอนว่าแสนนอนหลับเป็นตาย เพราะเขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเธอกลับไปตอนไหน
"เล่าให้ฉันฟังหน่อย ว่าวาเขาคุยอะไรกับเธอบ้าง ได้หรือเปล่า?" แสนตัดสินถามออกไป เพราะหากรอให้รมตีเป็นฝ่ายพูดเธอคงไม่มีวันพูด
"แล้วทำไมเมื่อคืนคุณแสนถึงไม่ถามเพื่อนสนิทของคุณล่ะคะ ดูเหมือนเขามีเรื่องอยากคุยกับคุณตั้งหลายเรื่อง" รมตีพูดเสียงประชดประชันเล็กน้อย
เธอพยายามควบคุมอารมณ์เศร้า ควบคุมอ
