ฉันยืนดื่มสักพักใหญ่ กระจกบานใหญ่ก็เลื่อนออกพร้อมกับใบหน้าหล่อของเพื่อนเดินออกมาหยุดยืนด้านข้าง ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆ เต้นสั่นระรัวขึ้นเหมือนอย่างทุกครั้งที่เคยเป็น และความรู้สึกนี้มันไม่เคยจางหายไปไหนเลยมันยังเหมือนวันแรกที่เจอโซนและก็เหมือนจะเพิ่มมากขึ้นทุกวันจนไม่อาจห้ามใจได้
ฉันปรือตามองโซนด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แขนทั้งสองข้างเกาะที่ระเบียงยึดไว้ไม่ให้ล้มลง
“เมาแล้ว?” คิ้วหนาเลิกขึ้นถามพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มืออีกข้างถือแก้วเหล้าไว้ดื่ม
“ก็พอไหว” ฉันแย่งเหล้าในมือมันมาดื่มเมื่อของตัวเองหมดแล้ว ไม่ได้กระหายจนลงแดงถึงกับต้องไปแย่งของมันมาดื่มหรอกนะ แต่แค่อยากทำให้ตัวเองเมา จะได้ไม่ต้องรู้สึกอะไรเลย
“ห้าว ถ้าเมาแล้วเรื้อนกูจะปล่อยทิ้งเลย”
“ใจร้ายกับกูจังวะ” ฉันตอบน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับซบหน้าลงที่แขนตัวเองเมื่อประคองศีรษะไว้ไม่อยู่ ดวงตาจ
