แสงแดดของสายอีกวันสาดส่องเข้ามาในห้องนอน ตกกระทบกับใบหน้าสวยหวานที่นอนหลับอยู่ แดดที่แยงหน้า ช่วยปลุกให้หญิงสาวตื่นจากห้วงนิทรา เธอยกมืออังสิ่งรบกวนในการนอน ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก
เธอเลิกตาโพลงด้วยความตกใจ ทันทีที่มองนาฬิกาบนฝาผนัง พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบสิบโมงเช้า อาการงัวเงียที่เกาะกินในตอนแรกหายไปในชั่วพริบตาเมื่อมองเวลา
"พี่หมอ พี่หมอตื่นได้แล้ว" เธอหันไปปลุกอลัน ซึ่งนอนหลับอยู่เช่นกัน คิ้วดกขมวดพันกันยุ่งเหยิง ส่งเสียงในลำคอออกมา เขาลืมตามองเซญ่าที่ปลุกตัวเองขึ้นมาในอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น
"มีอะไร" อลันเอ่ยถามเสียงในลำคอ พยายามใช้สายตามองเซญ่าอย่างยากลำบาก เพราะตัวเองง่วงนอนมาก กว่าจะได้นอน ปาไปเกือบตีสาม
"ตื่นเดี๋ยวนี้นะคะ มันสายแล้ว"
"แล้วยังไง?"
"เดี๋ยวพ่อแม่พี่หมอจะว่าเอาหรอก"
"คิดมาก" เขาพูดพร้อมกับดึงตัวเซญ่าลงมากอด ปกติครอบครัวเขาไม่มีใครตื่นเช้า สิบโมงเช้าของครอบ
