ระเบียบเสียจนเคยชิน
“ป้าเอาข้าวมาให้” กล่าวพลางวางสำรับอาหารลงบนโต๊ะไม้เล็กๆที่ตั้งชิดติดขอบหน้าต่าง ทอดสายตาออกไปก็แลเห็นลานโล่งของระเบียงหลังบ้านที่มีกลีบกุหลาบร่วงโรยอยู่บนพื้นกระดาน เสียงนกนางนวลที่หวีดหวิวอยู่ไม่ไกล และบรรยากาศขณะดวงตะวันเพิ่งลับลาลงไปได้ไม่นาน ทำให้เรือนริมทะเลหลังนั้นดูงามสงบจนเกือบจะกลายเป็นความเงียบเหงาก็ว่าได้
“ขอบคุณครับ”
“ข้าวผัดปูที่นายหัวชอบจ้ะ”
จากนั้นเสียงกระทบกันของจานกระเบื้องสองใบก็ดังขึ้นเบาๆ เมื่อจานอีกใบซึ่งครอบชามใส่ข้าวผัดปูเอาไว้ถูกเปิดออกด้วยมือของชื่นจิต กลิ่นข้าวผัดปูหอมกรุ่น โชยมากระทบปลายจมูกของนายหัว เขาทำท่ายืดอกขึ้นสูดกลิ่นหอมของมันเหมือนกับเด็กๆ ไม่คิดว่าข้าวผัดปูจะทำให้ภาพของความทรงจำสีจางๆเมื่อครั้งอดีต กลับมาฉายชัดขึ้นอีกครั้งในห้วงอาวรณ์ถวิลถึงคืนวันเก่าๆ
“ข้าวผัดปูของป้าชื่น...อร่อยที่สุดในโลก”
