กับภาพมายาที่เพิ่งผุดโผล่พ้นผิวน้ำรางๆ ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้า ชัดเจนขึ้นทุกขณะเมื่อเรือแล่นเข้าไปใกล้
“นั่นยังไง…เกาะรังนก” ลุงชุ่มบอก
มินตราเพ่งภาพรางๆที่กำลังแจ่มชัดขึ้นทีละน้อย สิ่งแรกที่เห็นและรู้สึกได้ คือความสงบสงัด ความรกชัฏของผืนป่าสีเขียวขจีที่คลี่คลุมแนวเขาหินปูนเทือกนั้นเอาไว้
แวบแรกที่เห็นแนวหินโสโครกสีดำทะมึนทอดขนานไปกับเกาะ มินตราก็แทบจินตนาการไม่ออกว่าเกาะที่แลไม่เห็นหาดทรายเช่นนั้น ผู้คนจะอยู่อาศัยกันอย่างไร
กระทั่งเรือเร็วตีโค้งอ้อมไปทางด้านหลังเกาะ ความจริงจึงปรากฏแก่สายตา ว่ามีบ้านหลังน้อยๆ ขนาดใกล้เคียงกับกระท่อม ปลูกสร้างอยู่ตามโขดหิน ไล่เลียงลดหลั่นกันเป็นแนวไปตลอด ที่สะดุดตาคือเสาบ้านซึ่งยกสูงด้วยไม้ที่มีลักษณะคล้ายลำไม้ไผ่ผูกต่อกันจนยาว สูงพอจะเป็นคานค้ำ รับน้ำหนักให้กับบ้านหลังน้อย แม้ท่อนลำของไม้ไผ่เหล่านั้นจะไม่ใหญ่โตนัก หากเมื่อมัดรวมต่อๆก
