ชายโครงอีกครั้ง เขาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ กัดฟันกรอด รวบรวมแรงกำลังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดเพื่อพาร่างออกไปจากตรงนั้น
“ท่าทางนายจะไม่ไหว…” เธอทำน้ำเสียงเห็นใจ นึกสงสารคนที่กำลังจะจากไป
เสือผาดหันกลับมามองหน้าหญิงสาว ราวกับต้องการจะจดจำดวงตาคู่นั้นเอาไว้ให้นานแสนนาน
เมื่อได้เห็นแววตาของหญิงสาวที่พยายามเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้แทนคำพูด ทำให้เสือผาดเปลี่ยนใจกะทันหัน ใจอ่อนอย่างคนสับสน ลากเท้ากลับมานั่งกุมบาดแพลอยู่ตรงมุมระเบียงตามเดิม
ตรงหน้าประตูซึ่งปิดสนิท เสือผาดเงยหน้ามองผ่านช่องบานเกร็ดเข้าไปข้างในห้อง แลเห็นร่างของหญิงสาวเจ้าของบ้าน ยืนมองทุกอากัปกิริยาของเขาผ่านช่องบานเกร็ดอันเดียวกันนั้น ในมือของเธอถือปืนซึ่งเธอเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันมีลูกหรือเปล่า ทว่ามันก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งอุ่นใจขึ้นมาได้ ในบ้านที่ไม่เหลือใครอยู่เลย นอกจากเธอกับเสือผาด
“ขอน้ำสักแก
