“อัยย์...น้องเอ๋ยเป็นยังไงบ้าง...ผมจะกลับไปดูลูกก่อน ถ้ายังมีไข้จะให้หมอเช็คอาการอีกครั้ง”
เขาวางสายก่อนเดินออกจากห้องทำงานด้วยความเร่งรีบ ที่จริงวันนี้เขาไม่ได้อยากมาที่รอยัล ไพรด์ด้วยซ้ำ เพราะหลังกลับจากอัมสเตอร์ดัมอรินลดาก็มีอาการไข้และอัยย์ญาดาต้องคอยดูแลไม่ห่าง เมื่อเช้าก่อนออกจากโรงแรมเขาก็เห็นว่าอาการของลูกสาวดีขึ้นแล้ว แต่กระนั้นก็ยังไม่ไว้วางใจ
เขาสับสนและกระสับกระส่าย ช่างเป็นเรื่องน่าประหลาดโดยแท้ที่เขาเป็นห่วงหนูน้อยจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร หรือนี่คือสัญชาติญาณของความเป็นพ่อ หรือนี่คือสายใยผูกพันทางสายเลือด มันทำให้เขาเริ่มฉุกคิดขึ้นมาได้เล็กน้อย เขาเองเป็นพ่อยังห่วงลูกมากถึงขนาดนี้ แล้วคนเป็นแม่นั้นเล่าจะห่วงหาอาวรณ์ต่อเลือดเนื้อของตัวเองถึงขนาดไหน ชายหนุ่มรีบข่มความรู้สึกบางอย่างที่กำลังพลุ่งพล่านขึ้นมา เขากำลังสงสารอัยย์ญาดา และมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย
ร่างสู
