“อัยย์!”
ชาครินทร์รีบจับไหล่บางไว้เมื่อหญิงสาวคุกเข่าลงและกำลังจะก้มกราบแทบเท้าเขา ร่างสูงทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าหญิงสาวขณะจับไหล่บอบบางไว้แน่น ดวงตายาวรีแดงก่ำรื้นน้ำ
“อัยย์...นี่อัยย์จะทำอะไร”
“อัยย์อยากกราบขอคมาแทนพ่อกับแม่ต่อหน้าคุณชาครินทร์ยังไงล่ะคะ”
“พี่ยกโทษให้พ่อกับแม่ของอัยย์หมดแล้ว และมันไม่ใช่เพราะพี่ได้ที่ดินผืนนี้คืนมา”
อัยย์ญาดาถึงกับสะอื้นเมื่อได้ยินคำนั้น คำที่เป็นเสมือนหยดน้ำช่วยคืนความฉ่ำชื่นให้กลีบดอกไม้แห้งเฉาคืนชีวิตอีกครั้ง คำที่เธอคิดว่าอาจไม่ได้ฟังจากปากของเขาเมื่อเธอตัดสินใจจะพาลูกไปจากที่นี่ น้ำตาไม่อาจนับหยดรินลงบนแก้มหญิงสาว มือทั้งสองยังประนมไว้แนบอก เธอถามเขาเสียงสั่นเครือ
“ทำไมคะพี่โอม...ทำไมพี่โอมไม่บอกเรื่องนี้กับอัยย์แต่แรก ถ้าอัยย์รู้ก็จะไม่มีวันเก็บสิ่งสำคัญและมีค่าที่สุดของพี่โอมเอาไว้ อัยย์จะคืนมันให้พี่โอม คืนทุกอย่างที่พี่โอมต้องการ แม้แต่ชีวิ
