อัยย์ญาดาไปไหน...เธอพาน้องเอ๋ยไปไหน...ไม่หรอก...เธอไม่กล้าแม้แต่จะขัดคำสั่งเขา...เธอไม่มีวันทำเช่นนั้นเพราะอย่างน้อยเขาก็บีบบังคับเธอด้วยสัญญาผูกพันที่หญิงสาวไม่มีวันดิ้นได้หลุด ชาครินทร์คิดจนหัวแทบระเบิด เขาหายใจแรงด้วยความเครียดขนาดที่ป้าเปรมยังได้ยินชัดเจน ชายหนุ่มขบกรามแน่น เขาหันกลับมาและมองไปรอบห้องก่อนสายตาเลื่อนไปสะดุดกับอะไรบางอย่างวางบนที่นอนคลุมด้วยผ้าสีงาช้าง มันเป็นซองเอกสารสีน้ำตาลเข้มจุดความประหลาดใจให้ร่างสูงที่ขมวดคิ้วมุ่นก้าวเข้าไปหยิบมันขึ้นมา เขานั่งลงขอบเตียงและเปิดซองเอกสารขณะป้าเปรมซึ่งยืนน้ำตาไหลอยู่ไม่ห่างจากตรงนั้นค่อย ๆ นั่งลงกับพื้น มองดูชาครินทร์ล้วงหยิบเอกสารออกมาพร้อมกระดาษใบเล็กแนบอยู่ด้านหน้า เขาดึงมันมาคลี่ออกอ่านลายมือที่เคยคุ้นตา
พี่โอม
จดหมายฉบับนี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่อัยย์อยากให้พี่โอมได้อ่านและรับรู้ว่าตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่อัยย
