เงียบ...ไม่มีเสียงตอบกลับ มีแต่แววตาที่ชาครินทร์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอจ้องมองเขาราวกับอยากตัดพ้อว่าเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยสำเหนียกถึงมัน การได้รับรู้ถึงหัวใจอันรวดร้าวของผู้หญิงที่ต้องโอบอุ้มทารกไว้เพียงลำพัง ถึงตอนนี้เขาก็ยังรู้สึกผิดและปรารถนาได้ทดแทนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยทำ ชายหนุ่มพยักหน้าเสมือนว่ามองทะลุเข้าไปถึงหัวใจดวงนั้น นัยน์ตายาวรีสีสนิมเหล็กเข้มหม่นแสงลง
“อัยย์...รู้ไหมว่า...เมื่อหลายปีก่อนพี่ก็ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ต้องอยู่กับคนที่เขาไม่พูด ไม่ยิ้มและพี่ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อที่จะคอยบอกเขาตลอดเวลาว่า ได้โปรด...พูดอะไรกับพี่สักคำ พี่ต้องคอยบอกเขาว่าได้โปรดเถอะ...หยุดร้องไห้ หยุดเสียใจ”
เขาเว้นคำพูดแต่ยังจ้องใบหน้าสวยจัดของอัยย์ญาดาที่ประกายตามีบางอย่างวูบไหวในนั้น ชายหนุ่มดึงมือเรียวนุ่มนวลมากุมไว้ สัมผัสได้ถึงชีพจรของหญิงสาวตอดตุบ ๆ ในมือหนาใหญ่
“คนคนนั้นคือแม่ของพี
