“ขอบคุณมากนะครับคุณลุงที่เข้าใจ...และที่ผมมาวันนี้ก็เพื่อ...”
ชาครินทร์กล่าวอย่างเยือกเย็นก่อนคุกเข่าลงและยกมือประนมแนบอกก่อนก้มลงกราบกับพื้น เขาเงยหน้าขึ้นท่ามกลางความประหลาดใจของทั้งสหัสชัยและเนตรพักตรา
“ผมกราบขอโทษต่อเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านทั้งสองมีบุญคุณต่อผมมากและผมจะไม่ลืมเลย เรื่องของนิ๊งผมทำผิดกับเธอไว้มาก และสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นผมก็ไม่ติดใจเอาความและเรื่องนี้ก็จะไม่ถึงตำรวจ ตอนนี้เมียกับลูกของผมปลอดภัยแล้ว ที่ผมมานี่ก็เพื่อมาลาท่านทั้งสอง”
“โอม...แกจะไปไหน?” สหัสชัยถาม
“ผมจะกลับไปอยู่ในที่ที่ผมเคยอยู่ กลับคืนสู่แผ่นดินผืนสุดท้ายที่เป็นมรดกของพ่อแม่ผม”
ร่างสูงยืดลำตัวขึ้นยืน เขาจ้องมองชายวัยกลางคนอย่างแน่วแน่
“และที่ผมมาก็เพื่อจะลา...ผมขอลาออกจากการเป็นประธานบริหารรามพิพัฒน์ กรุ๊ป...รามพิพัฒน์จะยังอยู่ต่อไป แต่โครงการและหุ้นของบริษัทผมได้ทำเรื
