“โทษที...นี่เป็นห้องเก็บหนังสือเข้าใหม่ใช่ไหม...อะ...อ้าว!”
ภาวินนั่นเอง เขาก็พูดชะงักค้างเมื่อเห็นนักศึกษาสาวปีหนึ่งนั่งอยู่ในห้องนั้นลำพัง มัดหมี่ตกใจจนต้องรีบลุกขึ้นและเอ่ยว่า
“อาจารย์ภาวิน...อาจารย์มีอะไรให้หนูช่วยหรือเปล่าคะ?”
“นี่คุณทำงานอยู่ห้องนี้หรอกหรือ...เราเพิ่งพบกันเมื่อวาน ชื่ออะไรแล้วนะ”
“มัดหมี่ค่ะอาจารย์ หนูเคยบอกอาจารย์แล้วไงคะว่าหนูทำงานในห้องสมุดและอาจารย์ก็มาที่นี่บ่อย ๆ เพียงแต่หนูไม่ได้ทักทายอาจารย์ก็เท่านั้น”
“อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย ผมจะมาหาหนังสือพอดี แป้งร่ำ...เอ้อ...นักศึกษาที่ช่วยงานบรรณารักษ์ห้องสมุดบอกว่าให้ลองมาหาในนี้”
“อาจารย์จะหาหนังสืออะไรเหรอคะ เดี๋ยวหนูช่วยหาค่ะ”
มัดหมี่กกระวีกระวาดลุกขึ้นขณะที่ภาวินเดินเข้าไป ประตูห้องปิดลงและในห้องนั้นมีแสงจากดวงไฟดวงเดียวส่องสว่าง ถ้ามองจากภายนอกแล้วมันค่อนข้างมืดจนไม่เห็นด้วยซ้ำว่ามีคนอยู่ มันเป็นบรรยากาศท
