พ่ายรักอัครเรช

ตอนที่ 1 อัครเรชผู้เย็นชา “เชิญทางนี้คะคุณแป้ง” เสียงบอกของสาวรับใช้ทำให้ ศรัญญา เดินตามด้วยความประหม่า ทันทีที่ก้าวลงจากรถเข้ามาในบ้านหรูทรงโรมันสีขาวใจกลางเมืองที่มีกำแพงสูงกั้นแยกบรรยากาศจากโลกภายนอก เสมือนว่าคฤหาสน์แห่งนี้เป็นคนละส่วนโดยสิ้นเชิง “สู้ๆนะแป้ง” ศรัญญาบอกตัวเอง ขยับมือที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อเมื่อเดินก้าวเข้ามายังห้องโถงที่ปูด้วยพื้นหินอ่อนของ บ้านสิริวัฒนา ตระกูลเก่าแก่ที่รุ่นทวดมีเชื้อสายยุโรปและแขกขาวมาทำธุรกิจด้านขนส่งและปิโตรเลียมในประเทศไทยมาอย่างยาวนาน ประวัติอื่นๆ ศรัญญาไม่แน่ใจมากนัก รู้เพียงว่าเจ้าของบ้านทั้งสองเสียชีวิตกระทันหันหลังจากเดินทางกลับจากเซ็นสัญญางานที่เยอรมัน และปัจจุบันธุรกิจของกลุ่มสิริวัฒนาทั้งหมดอยู่ในความดูแลของ อัครเรช สิริวัฒนา ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลที่อายุเพียงยี่สิบห้าปีเท่านั้น อัครเรช อายุห่างจากเธอเพียงห้าปี แต่ศรัญญากลับรู้สึกว่าเขาเหมือนผู้ใหญ่ที่อายุสักสี่สิบปีได้ แม้เธอจะเคยพบเจอเขาไม่กี่ครั้ง แต่เธอก็สัมผัสถึงความเย็นชาและเยือกเย็น จนบางคนเรียกเขาว่า ปีศาจน้ำแข็ง และยิ่งหลังจาก พ่อกับแม่ของเขาเสีย ความเย็นชาและอำมหิตของ อัครเรช ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเมื่อเขาเข้ามาบริหารธุรกิจเต็มตัว ด้วยการจัดการที่เด็ดขาดในทุกเรื่องจนเขาสร้างศัตรูไว้รอบตัว ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ ศรัญญาจะไม่ยอมเยื้องกรายมาที่นี่ยังที่อยู่ของเขาเด็ดขาด เพราะเธอรู้จักตัวตนเขาดีว่า ไม่ใช่เขาเป็น พ่อมดน้ำแข็งยังเดียว แต่เขายังคือปีศาจร้ายที่พร้อมจัดการทุกคนรอบข้างได้อย่างเลือดเย็นยิ่ง “คุณเรช รออยู่ในห้องเปียโนแล้วค่ะ” สาวใช้คนเดิมบอกโค้งคำนับอย่างนอบน้อม เมื่อเปิดประตูบานใหญ่และผายมือให้เธอ ก้าวเข้าไปข้างใน เสียงเปียโน บรรเลงเพลงคลาสิคของ Cascades ดังขึ้น ฟังแล้วแสนไพเราะยิ่ง ศรัญญา สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อจะเตรียมเข้าไปพบกับ พ่อมดน้ำแข็งในห้อง มือขยับประตูบานใหญ่ที่เปิดแง้มไว้เพียงเล็กน้อย หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเท้าช้าๆเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจกลัวจะรบกวนเสียงเพลงแสนคลาสิคนี้ อัครเรช นั่งหันหลังเล่นเปียโนตัวใหญ่อยู่กลางห้อง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวงาช้างสะอาด และกางเกงสีครีมดูสุภาพเหมือนผู้ดี นิ้วเรียวสวยที่แข็งแกร่งสวมแหวนที่ตราประจำตระกูลไว้ในนิ้วกลางข้างขวา บรรจงกรีดบนแป้นเปียโนอย่างเพลิดเพลิน ใบหน้าหล่อเหลาคมคายก้มลงเล็กน้อย ตาที่มีขนตาเป็นแพยาวเรียงกันหลับตาพริ้มเหมือนกำลังเข้าไปสู่โลกแห่งเสียงดนตรี ไม่ได้ใส่ใจว่ากำลังมีใครเดินเข้ามาในห้อง ศรัญญา ผ่อนลมหายใจเมื่อเดินเข้ามากลางห้องแล้วดนตรียังบรรเลงไม่หยุด เธอเพ่งมองบ่ากว้างของเขาที่มีปรอยผมหยักศกนั้น ด้วยใจที่สั่นระรัว บ่ากว้างที่เธอเคย จิกกัดมาแล้วจนได้กลิ่นเลือดจางๆ ตึ้งๆๆ โน้ตตัวสุดท้ายที่ถูกกดโดยนิ้วชี้ของเขา ปราดยาวเพื่อจบเพลงก่อนจะถอนมือออกอย่างอ้อยอิ่ง ไพเราะยิ่ง ...ไม่น่าเชื่อว่าบรรเลง โดยปีศาจน้ำแข็ง “ว่าไงครับ” ปีศาจน้ำแข็ง เอ่ยเบาๆ แต่ยังคงหันหน้ามองไปนอกหน้าต่างของห้อง ไม่ชายตามามองคนตัวเล็กที่ก้าวเข้ามาในห้องแม้แต่น้อย “คะ...คือแป้งอยากจะขอเวลาคุณเรชสักครู่ค่ะ” ศรัญญาเอ่ยเสียงเข้ม รวบรวมความกล้าที่มีมาทั้งหมด เพราะกว่าเธอจะพยายามนัดหมายผ่านคนของเขาเพื่อจะได้พบ และพูดคุยในเวลาส่วนตัวกับ คนตรงหน้าเป็นสิ่งยากยิ่ง “ว่ามาครับ” ปากหยักได้รูปเอ่ย ขยับกายและหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ และศรัญญาก็ได้สังเกตใบหน้าเขาชัดๆ ว่าเขามีใบหน้าคมคายรับกับจมูกโด่งเป็นสัน และดวงตาคู่สีมรกตเข้มดูลุ่มลึกและน่าค้นหาประหลาด เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองและพิจารณาใบหน้าเขาชัดๆ “หือ” อัครเรช หรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นกริยาของคนตัวเล็กในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน ที่เอาแต่ยืนนิ่งจ้องมองเขาอยู่กลางห้อง “พอดีแป้งทราบว่า คุณเรชไม่ค่อยเข้าออฟฟิศเลยจะขออนุญาตมาคุยที่นี่ เกี่ยวกับเรื่องการร่วมธุรกิจปิโตรที่กำลังจะสัมปทานกับทางวิโรทัยของบ้านแป้งค่ะ” ศรัญญากล่าวเสียงราบเรียบ พยายามระงับความรู้สึกประหม่า ยามสบตาคู่สีถ่านเข้มตรงหน้า “เรื่องนี้ ผมปฎิเสธกับคุณเจียงไปแล้วนี่ครับ” ปากหยักได้รูปของเขาเอื้อนเอ่ยเสียงราบเรียบ ขยับกายเพียงเล็กน้อย ยกขาอีกข้างมาไขว้เพื่อจะนั่งได้ถนัดขึ้น “อีกอย่าง เรื่องใหญ่แบบนี้ทำไมให้เด็กมาคุย” คำพูดว่าเด็กของเขา ทำให้ศรัญญารู้สึกหน้าชาเหมือนโดนตบที่หน้าอย่างแรง คล้ายเขากำลังดูถูกเธอว่าไม่ประสีประสาพอที่จะมาเจรจาเรื่องธุรกิจกับสิริวัฒนา เธอไม่ใช่เด็กแล้ว ปีนี้เธอก็อายุครบยี่สิบปีพอดี “เรื่องนั้นแป้งทราบแล้วค่ะ และอีกอย่างแป้งไม่ใช่เด็กอย่างที่คุณเรชคิดแล้วนะคะ” ศรัญญาเอ่ยเสียงเข้ม ปากจิ้มลิ้มอวบอิ่มของเธอเม้มเข้าหากันแน่น จมูกเรียวเชิดนั้นยกขึ้นเพียงเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องเขานิ่งอย่างท้าทาย ดูไปก็เหมือน ลูกกวางตัวน้อยๆ ที่พยายามจะข่มเสือ “งั้นเหรอครับ” อัครเรชหลุบตาคู่สีถ่านลงต่ำ ยกมือมาประสานกันไว้แน่น ปลายนิ้วเขาลูบไล้แหวนประจำตระกูลอย่างครุ่นคิด “แล้วอะไรที่จะพิสูจน์ได้ว่า แป้งไม่ใช่เด็ก” เขาเอ่ยถาม ลูกกวางน้อยตรงหน้า ที่ยังยืนตัวลีบอยู่กลางห้อง แต่หน้าเนียนใสนั้นก็ยังเชิดและจ้องเขาตาไม่กระพริบ