Chapter 12
รับผิดชอบ
รุ่งเช้า
“อื้อ~” ปากเล็กเปล่งเสียงครางอื้อในลำคอ แล้วยกแขนเรียวขึ้นเหนือศีรษะเพื่อหวังจะบิดตัวในยามเช้า แต่ร่างบางกลับต้องหงุดหงิดอย่างขัดใจ เมื่อไม่สามารถทำตามอย่างที่เธอคิดได้ เพราะมีแขนแกร่งกอดรัดเธอไว้แน่น มิหนำซ้ำยังยกขาที่หนักราวกับขอนไม้ก่ายขึ้นทับบนตัวของเธออีก ดวงตากลมโตหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยังนอนหลับตาพริ้ม ก่อนที่ปากเล็กจะยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจเมื่อคิดอะไรสนุกๆ ออก
“ปากร้ายนี้ใช่ไหมที่ชอบจูบเราดีนัก” มือบางบีบปากหยักอย่างแรง แต่ทว่าต้องสะดุ้งตกใจเมื่อมือสากปัดมือบางของเธอออก
“เธอคิดจะทำอะไรฉัน ฮะ! ยัยเด็กดื้อ”
“หนูก็แค่บีบปากเฮียเล่นเฉยๆ เอง ปากเฮียเนี่ย...อมชมพูสวยจังเลยเนอะ” หญิงสาวเอ่ยแก้ตัว ก่อนจะแสร้งยิ้มหวานให้คนตัวโต ทั้งที่ความจริงเธออยากบีบปากเขาให้ขาดไปเลยด้วยซ้ำ เพราะปากของเขานี่แหละที่บังอาจฉกจูบเธอบ่อยครั้ง
“เหอะ! เด็กอะไรวะ พอตื่น
