บทที่ 10 ออกเดินทาง
ภายในกระท่อมเล็กที่อบอวลด้วยแสงตะเกียง หลงอวี่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เก่า ขณะที่ในมือของเขาถือถ้วยยาน้ำสีดำเข้มจนเกือบมืดสนิท กลิ่นของมันแปลกประหลาดแต่ไม่ถึงกับฉุน
เหยียนหลีที่อยู่ในมิติดอกบัวมองผ่านม่านบางในมิติของนาง
นางเห็นหลงอวี่ยื่นถ้วยยามาตรงหน้าดอกบัว พร้อมกับพูดขึ้นอย่างจริงจัง
“เจ้าดื่มยานี้ซะ”
เสียงของเขาไม่ได้แข็งกร้าว แต่ก็ดูเด็ดขาดพอที่ทำให้นางต้องหยุดคิดไปชั่วขณะ
“นี่...มันยาพิษหรือไม่?”
เหยียนหลีถาม พลางมองยาน้ำสีดำในถ้วยด้วยความลังเล
หลงอวี่ยกคิ้วขึ้นอย่างน้อยใจ
“เจ้าคิดว่าข้าจะลอบฆ่าเจ้าหรือ? หากข้าต้องการพลังวิญญาณของเจ้า ข้าคงทำไปตั้งแต่แรกแล้ว”
คำตอบของเขาทำให้เหยียนหลีนิ่งไป นางรู้ดีว่าเขาพูดถูก
หากหลงอวี่คิดไม่ซื่อ เขาคงไม่ต้องเสียเวลาอธิบายอะไรทั้งนั้น
“แล้วยานี่คืออะไร? ทำไมสีมันดูแปลกประหลาดนัก?”
นางถามต่อ พลางใช้พลังในมิติสำรวจกลิ่
